اصفهان که به شهر دوچرخه ها معروف بوده است، چند سالی است با تدبیر مدیران شهری به سمت تشویق مردم اصفهان به استفاده از دوچرخه روی آورده است. در همین راستا شاهد اجرای طرح سه شنبه‌های بدون خودروو پیاده‌رو سازی چهارباغ و میدان امام و غیره بودیم.

ایستگاههای دوچرخه در برخی از نقاط محدود اصفهان دایر شد و شاهد قرار دادن دوچرخه‌های آبی رنگ برای استفاده عموم تنها با دادن یک کارت ملی بودیم. به نسبت مردم از این طرح استقبال کردند و گاها شاهد بودیم که عده ای تا نیمه های مسیرهای اصلی شهر با خودرو می آمدند و در پارکینگی پارک و به راحتی دوچرخه دریافت و کارهای یکی دو ساعته خود را راه می انداختند.

این در حالی بود که با رونق فرهنگ دوچرخه سواری کم کم سخت گیری‌ها برای قراردادن دوچرخه در اختیار مردم بیشتر شد و مردم ملزم شدند برای دوچرخه ثبت نام کنند و مدارکی ارائه کنند اما این در حالی بود که با یکبار ثبت نام دیگر نیازی به ارائه هر بار کارت شناسایی نبود.

با آمدن مدیریت جدید شهری شاهد جمع آوری ایستگاه‌های دوچرخه قبلی به منظور مکانیزه کردن ایستگاه‌ها بودیم و این در حالی است که هنوز زیرساخت های آن که تعیین مسیر جداگانه برای دوچرخه سواری در تمامی معابر و خیابان‌ها فراهم نیست.

مقرر شده بود که صد کیلومتر مسیر دوچرخه سواری در سطح شهر اصفهان ایجاد کنند که تاکنون سه کیلومتر آن نه به صورت ممتد بلکه به شکل پراکنده در خیابانهای اصفهان ایجاد شده است به این صورت که یک دوچرخه سوار مثلا در یک فاصله از خیابان درمسیر و خطوط معین دوچرخه حرکت می کند بعد مجبور به حرکت در لابه لای خودروها و پیاده روها و چهارراهها میشود تا به مسیر بعدی مشخص شده دوچرخه برسد و این امر بزرگترین اشکال طرح است و کمتر سبب ترغیب مردم میشود . قطعا مشخص کردن مسیر ویژه برای دوچرخه و حرکت دوچرخه سواران از یک باند ویژه هم فرهنگ دوچرخه سواری را در بین مردم افزایش می دهد هم اصفهان را به عنوان شهر دوچرخه سوار نشان می دهد .

یکی از اشکالات اصلی طرح این است که  بانوان را به عنوان بخشی از مردم شهر اصفهان و استفاده کنندگان از دوچرخه ندیدند و همین مسئله عوارض خاص خود را داشت به این صورت که عده‌ای از دختران دانش آموز به منظور استفاده از دوچرخه  حاضر به دوستی با جنس مخالف و استفاده از کارت ملی وی می شدند .

هر چند دوچرخه‌هایی مخصوص بانوان به صورت سه چرخه طراحی شده است و اجازه دوچرخه سواری به شکل جمعی یعنی دو یا سه نفر از بانوان بر روی دوچرخه‌های مخصوص اجازه داده شد. این در حالی است که چنین محدودیت هایی برای بخش گسترده ای از مردم که هدفش ایجاد فرهنگ دوچرخه سواری است قابل تامل است. وجود دوچرخه های کهنه در ایستگاه‌های دوچرخه یکی دیگر از اشکالات بود که امید است در طراحی جدید ایستگاه‌های دوچرخه این مشکل حل و فصل شود.