مطالب دسته بندی: فضای جمعی

طراحی فضاهای شهری در ایران بیشتر از آنکه نیازهای روانی زنان را در نظر بگیرد به نقش سنتی وی در جامعه بسنده کرده است.

تقلید از الگو‌های اروپایی، غافل شدن از جغرافیا و اجتماع و عدم مطالعات موجب عدم موفقیت پروژه هایی مانند میدان هفت‌تیر در گذر زمان می شود.

به نظر می‌رسد خیابان شهریار نتواند به یک فضای جمعی برای اکثریت شهروندان تهرانی تبدیل شود و مختص اقلیتی باقی می ماند.

سه مولفه تطابق با اقلیم، عناصر نمادین و فضاهای جمعی از اصلی‌ترین عوامل تشخص ‌یابی و هویت ‌مندی ساختارهای محله‌ ای هستند.

 در روش نحو فضا، در خیابان هرچه هم پیوندی و اتصال بیشتر باشد خیابان از لحاظ کالبدی دارای قابلیت بیشتری برای اجتماع پذیری است.

فضای دانشگاه تهران در دسترسی همگان نیست اما محل وقوع وقایع تهران در قرن اخیر بوده است. این پارادوکس ناشی از شیوه‌ مدیریت فضای دانشگاه با ماهیت عمومی آن است.

مفاهیمی از جمله پیاده راه ‌سازی زمانی معنا پیدا می ‌کند که نتیجه‌ آن تعادل بین پیاده و سواره اتفاق بیافتد. مهمترین جز در سیستم شهر انسان است.

تنها نگاهی که می تواند مردم را به رضایتمندی بیشتر برساند، مشارکت آنها به معنای در نظرگرفتن همۀ مردم و همچنین توجه به ذهنیت آنها در طرح های شهری است.

پیاده‌رو برای تبدیل به فضای جمعی مناسب است. زیرا فرد پیاده به‌واسطه تنوع کیفیت حضور (عبور، مکث، نظاره، پرسه، …) و کمیت زمانی، حداکثر تجربه را در فضا دارد.

دسترسی به مال‌ها بر خلاف بازار انحصاری شده و دیگر جزئی از فضای گذر افراد نیستند و استفاده از امکانات ارائه شده منحصر به گروه خاصی از جامعه است.