به گزارش ایرنا، شیوۀ نقاشی‌های مینیاتور قبل از حسین بهزاد همان شیوۀ رایج مغولی بود که حتی آداب و رسوم مغول‌ها در نقاشی‌ها روایت می‌شد و چهره‌ها شبیه هم و یکنواخت بودند و بهزاد چهره‌های کاملاً ایرانی را وارد مینیاتور کرد ولی نه آن قیافه‌های قالبی و شبیه به یکدیگر که در نقاشی‌های قاجار مرسوم بود بلکه با تنوع چهره‌ها.

ویژگی‌های شیوۀ کار او بر اساس مکتب اصفهان بنا شده است و بهزاد بر نشان‌دادن حالات درونی و روحی افراد در نقاشی‌هایش بسیار تأکید داشت و با اضافه‌کردن سایه‌ها و همچنین رعایت قوانین مناظر و پرسپکتیو نقش به‌سزایی در فرم بصری مینیاتور ایجاد کرد.
فرم در مینیاتورهای بهزاد نسبت به گذشته به تحولی دست می‌یابد که رنگ‌های محدود، با تونالیته‌های تک‌رنگ و درخشان همراه با پرهیز از ریزه‌کاری‌های زائد و تصاویر شلوغ به نوعی حضور مینیمالیست در مینیاتور را تداعی می‌کند.
بهزاد با به‌کارگیری چهرۀ بزرگان علم و ادب و هنر در نقاشی‌ها و همچنین ترسیم آداب و رسوم زندگی مردم در تابلوهای بزرگ که پیش از این در ابعاد کوچک کتاب مطرح بود در ترفیع جایگاه این نقاشی نقش مهمی ایفا کرد.
هر چند بهزاد معتقد به پیروی از سبک خاصی در نگارگری نبود ولی ابداعات و تغییرات ایجاد‌شده توسط او به عنوان «سبک حسین بهزاد» شناخته شد که بر آثار نگارگران هم‌عصر خود تأثیر فراوانی گذاشت.
با مبنا قرار‌دادن حضور بهزاد در فرانسه، عمر حرفه‌ای استاد را می‌توان با دو دورۀ قبل و بعد از این سفر تقسیم کرد.
به نحوی که عمدۀ نقاشی‌های حسین بهزاد قبل از سفر به فرانسه محدود به رونگاری‌های هنرمندان قدیمی همچون کمال‌الدین بهزاد و رضا عباسی از مینیاتوریست‌های صاحب‌نام دوران صفویه است و به واسطۀ همین استعداد و توانایی ویژۀ وی، نامش بر سر زبان‌ها افتاد و دلالان ‌توانستند آثار بهزاد را به عنوان کارهای قدیمی و عتیقه بفروشند و پول‌های گزافی به دست آورند.
در این دوره است که بهزاد برای تذهیب یک نسخۀ قدیمی خمسۀ نظامی به کار گماشته شد که همچون تعداد زیادی دیگر از کارهای او به یک موزۀ غربی یا مجموعه‌دار به‌عنوان یک اثر دورۀ صفوی فروخته شد. بهزاد خود ادعا می‌کند که این نسخۀ خمسه سفارش فتوح‌السلطان بوده و توسط او به موزۀ بریتانیا (بریتیش میوزیم) فروخته شده است.
در این دوره است که به ادعای خود استاد، بهزاد به سفارش فتوح‌السلطان تذهیب یک نسخه خمسه را کار کرده و توسط سفارش‌دهنده به‌عنوان یک اثر دورۀ صفوی، به موزۀ بریتانیا فروخته شده است.
بهزاد در سال ۱۳۱۴ به واسطۀ موسیو رابینو باستان‌شناس فرانسوی به فرانسه سفر کرد و در مدت یک سال حضور در این کشور به موزه‌های لوور، گیمه و ورسای ‌رفت و آثار قدیمی مینیاتور ایرانی و شرقی را مطالعه ‌کرد.
او به شدت شیفتهٔ نقاشی بود به‌ طوری‌که در توصیف علاقه‌اش به نقاشی می‌گوید: «احساس ناشناخته و گنگی مرا به سوی نقاشی می‌کشید و من وقتی به پیروی از این احساس مداد یا قلم به دست می‌گرفتم، مثل تشنه‌ای که به برکهٔ زلال و گوارایی رسیده باشد، حس می‌کردم سیراب شده‌ام. نقاشی دنیای من بود».
این دوران نقش مهمی در شکل‌گیری شخصیت هنری بهزاد دارد به نحوی که وی در توصیف این سفر گفته است: «من در این مسافرت شکفته شدم و خودم را شناختم و پنجه‌های من از آن پس شور و احساس نوظهور تازه‌ای یافت. مطالعهٔ من در سبک‌های مختلف نقاشی ایرانی و خارجی بدین منظور بود تا سبکی به‌وجود بیاورم که ضمن داشتن خصایص ایرانی با هنر روز دنیا نیز منطبق باشد.»
بهزاد بعد از بازگشت از فرانسه به تدریج کارهای تجاری را کنار گذاشت و خلق شاهکارهای هنری همچون تابلوهای فردوسی، فتح بابل، ایوان مداین، شب قدر حافظ و نفت یادگارهای این دوره از عمر او هستند.
بهزاد به دنبال ایجاد سبکی جدید در نگارگری ایران بود که با پیروی از اصول اصلی نگارگری، تقلیدی از گذشتگان نباشد و موفق شد با نوآوری در هنر نگارگری، این هنر اصیل و ارزشمند ایرانی و اسلامی را متحول کند.
بهزاد درباره شکل‌گیری سبک خود چنین گفته است: شیوه نقاشی مینیاتور که به صورت تقلید غلط و ناپسندی درآمده بود رفته رفته از بین می‌رفت، من کوشش داشتم سبکی به وجود آورم تا این هنر ملی فراموش نشود.»
همچنین ژان کوکتو نویسنده و هنرمند فرانسوی دربارهٔ آثار وی چنین اظهارنظر کرده ‌است: «اگر مشرق‌زمین با قصه‌های هزار و یک شب و کاخ‌های طلایی و کنیزکان زیبایش برای ما داستان‌ها گفته است ولی این بار، مردی با موهای سفید و چشمان با نفوذ و اندامی با خط‌ها و رنگ‌هایش اَشکال افسون‌کننده‌ای را در مقابل چشمان ما گسترده است.»
سیمین دانشور در مقاله‌ای با عنوان تحول در آثار بهزاد نوشته است: «مهم‌ترین مشخصه مینیاتور و هنرهای شرقی، به طور کلی، حوصله و شکیبایی هنرمند است که گویی زمان در نظر او ارزشی ندارد. مینیاتور زیبایی ذهنی، موردنظر هنرمند است، نه زیبایی عینی و طبیعی.»
کتاب «رنج و رنگ» به بررسی شخصیت حسین بهزاد به عنوان پدر مینیاتور معاصر ایران به قلم محمدرضا اسدزاده می‌پردازد، که مهرماه امسال منتشر شد.
اسدزاده مولف کتاب در مراسم رونمایی از کتاب گفت: بهزاد، هنرمندی که ناشناخته زیست و گمنام رفت و شعله‌های تحول‌گرایی در هنر ایرانی را برافروخت. او که رنج‌های بسیار کشید؛ از غم نان تا غم دلالان و سالوس‌صفتان فرهنگ چنان که استاد بهزاد برای دیروز و امروز و فردای ما نوشت: «می‌دانم که با غم نان، از آغاز تا پایان خوگرفته‌ام اما غم دلالان فرهنگ مرا می‌کشد.»
حسین بهزاد در سال ۱۲۷۳ در تهران به دنیا آمد. پدربزرگش، میرزا لطف‌الله، از نقاش‌های شهیر شیراز بود و پدرش میرزا فضل‌الله، به قلمدان‌سازی و نقاشی آبرنگ می‌پرداخت. ۷ ساله بود که نزد پدر و پدربزرگش علوم و هنر نقاشی را آموخت و در نسخه‌های سبک اواخر تیموری و صفوی تخصص پیدا کرد.
بهزاد در طول زندگی خود نزدیک به ۴۰۰ کار هنری آفرید، ۱۷ نمایشگاه در داخل و خارج از ایران برگزار کرد و همچنین در اواخر عمر، از هنرکده هنرهای تزئینی، دکترای افتخاری دریافت کرد و چندین جایزه و مدال گرفت.
استاد بهزاد نقاش و مینیاتوریست نام‌آور کشور ۲۱ مهر ۱۳۴۷ در سن ۷۴ سالگی در تهران درگذشت.
سازمان میراث فرهنگی ایران در سال ۱۳۷۱ هجری خورشیدی تصمیم گرفت موزه‌ای دائمی از آثار حسین بهزاد به ‌وجود آورد. به همین جهت یکی از کاخ‌های واقع در مجموعه سعدآباد به نام کاخ کرباسی را به این امر اختصاص داد و سپس طی قراردادی با پرویز، پسر حسین بهزاد، ۲۸۹ عدد از آثار استاد را به این ساختمان منتقل کردند.

منبع: ایرنا