طراحی های شهری برای مقابله با مخاطرات اقلیمی بر اساس چه نوع داده هایی طراحی و تنظیم می شود؟ تغییر اقلیم به عنوان تغییراتی طولانی مدت درنظر گرفته می شود که هم بر الگوها و هم بر اکستریم های اقلیمی تاثیرگذار است. مثلا بر اثر تغییرات اقلیمی الگوی فصول تغییر یافته و یا ماکزیمم و مینیمم های بارش هم در فصول و هم در سال تغییر می یابد و این امر به مرور زمان دچار تغییرات بیشتری خواهد شد.
طرح های شهری بر اساس پیش بینی های کلی پس از فرآیندهای پیچیده مدلسازی اقلیمی آغاز می شود. مثلا برای منطقه ای خطوط سیل های 5 ساله، 10 ساله، 50 ساله و 100 ساله در نظر گرفته شده و طراحی آغاز می شود. یعنی وقوع احتمال یک پدیده همراه با شدت آن موضوع طراحی قرار می گیرد. ولی ناگهان این الگو و محاسبات بهم می ریزد و سیلی ناگهانی جاری می شود که علت آن در پدیده Jet Stream شناخته می شود. یعنی بارشی ناگهانی که منجر به حرکت عظیمی از جریان آب می شود.
در دنیای علم اقلیم شناسی، عدم قطعیت امری بدیهی و پذیرفته شده است. اقلیم شناسان می دانند که قادر به پیش بینی بارندگی یک منطقه با شدت و زمان دقیق آن نیستند. لذا ضرورتا برای قطعی سازی آن تلاش نمی کنند. بلکه اکستریم های اقلیمی را در نظر گرفته و اعلام می کنند. و البته این اکستریم ها را نیز الزاما قطعی نمی دانند. این داده ها وارد عرصه طراحی شده و به عنوان اموری قطعی و بدیهی تلقی می شوند.
بر اساس آن ها مسیلی پر می شود و یا در بستر رودخانه جاده سازی می شود. چرا که این پیش بینی که اگر سیل 100 ساله بیاید حداکثر تا فلان محدوده آسیب می بیند را امری قطعی درنظر گرفته و طراحی آغاز می شود. غافل از اینکه به اقدامات مقطعی انسانی و حتی اقلیمی مانند Jet Stream ها که از پیامدهای تغییر اقلیم هستند توجه نمی کنند. در نتیجه شهرها برای مقابله با تغییر اقلیم و مخاطرات آن آمادگی ندارند.
همانطور که نشان داده شد، داده های دریافتی طراحان و برنامه ریزان شهری داده هایی دینامیک هستند که بر اساس علم آشوب عدم قطعیتشان پذیرفته شده است. اما پس از ورود به حیطه طراحی، به عنوان داده هایی قطعی و استاتیک و غیر دینامیک تلقی می شوند و مشکلات شکست طراحی را رقم می زند. به واقع داده هایی که به ذات، پویا و دینامیک هستند پس از ورود به عرصه شهرسازی استاتیک درنظر گرفته شده و فجایع ایجاد می شوند.
