پس از بحث‌ها و داستان‌های بسیار، اعضای شورای شهر تهران، ۲۹ دی ماه ۹۷ رأی به تشکیل سازمان گردشگری تهران دادند. اظهار نظر در مورد تشکیل یک سازمان زیرشاخۀ شهرداری تهران، کار ساده‌ای نیست، چراکه آثار و تبعات این تصمیم چه در شهرداری و چه در سازمان‌های مرتبط نیازمند بررسی و تحقیق است. هرچند که تولیت اصلی موضوعات گردشگری به سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مرتبط است، اما طرح این مسأله توسط شورای شهر به مادۀ ۷۴ برنامۀ سوم توسعۀ شهر تهران باز می‌گردد. این ماده شهرداری را موظف می‌کند با همکاری دستگاه‌های ذی‌ربط به منظور توسعۀ گردشگری شهری اعم از مذهبی، انقلابی، طبیعی، سلامت، ورزشی، صنعتی و تاریخی که معطوف به مولدسازی میراث و هویت تاریخی و طبیعی است فعالیت کند. این اقدامات بایستی در محور‌های شناسایی، احیا و تجهیز فضاهای دارای پتانسیل گردشگری شهری با محوریت سازمان‌های مردم‌نهاد صورت گیرد. ماده‌ای از برنامه‌ای که هنوز تصویب نشده است اما موضوع تأسیس یک سازمان در درون شهرداری تهران را بسیار جدی و داغ کرده است. نگاه به نظرات اعضای شورای شهر و شهرداری تهران می‌تواند تفاوت دیدگاه و مبهم‌بودن زاویۀ نگاه به موضوع تأسیس را بیشتر نمایان کند.
از زاویۀ مخالف برخی کوچک‌سازی شهرداری را یک اصل اساسی می‌دانند که با معرفی سازمانی جدید در این ساختار، چیزی به غیر از آن محقق می‌شود. همچنین برخی دیگر معرفی ساختار سازمانی جدید برای توسعۀ گردشگری را بی‌فایده ارزیابی می‌کنند و این اقدام را از اصل زیرسؤال برده‌اند. چراکه توسعۀ گردشگری در سطح محلی الزاماً با توسعۀ سازمان و معرفی ساختار جدید گره نمی‌خورد، بلکه به تصمیم‌گیری‌های صحیح و برنامه‌ریزی هدفمند وابسته است. برخی دیگر با نگاه به ساختار و تشکیلات دولت، اقداماتی که به معنای واحدسازی‌های مشابه دولت است را نادرست ارزیابی کرده‌اند و تشکیل سازمان گردشگری در شهرداری را فعل مثبتی ندانسته‌اند.
از زاویه‌دید مثبت اما برخی مغفول‌ماندن گردشگری شهری تهران را با تمامی استعدادها و قابلیت‌هایش، دلیل قانع‌کننده‌ای برای معرفی یک سازمان زیرشاخۀ شهرداری تهران عنوان کرده‌اند. طبق دیدگاه این افراد، تشکیل سازمانی مشخص برای گردشگری، به توسعه و بهره‌برداری مؤثر از استعدادهای گردشگری شهر تهران منتهی خواهد شد. همچنین برخی دیگر وجود سازمان‌ها و شرکت‌های موازی که در درون شهرداری به موضوعات گردشگری می‌پردازند را مطرح می‌کنند و ادغام و ساخت یک سازمان را اقدامی پسندیده و ممکن می‌دانند. ادغامی که با معرفی یک سازمان منسجم و متمرکز همراه خواهد شد. به گفتۀ این افراد شرکت تهران و گشت و ستاد گردشگری شهر تهران در حال حاضر تمامی کارهای مربوط به گردشگری شهر تهران را بر عهده دارند و امکان ادغام این نهادها و استفاده از همین سرمایه‌ها برای توسعۀ سازمانی جدید برقرار است. ادغامی که بدون افزوده‌شدن منابع انسانی و زیرساخت‌های اولیه، امکان بهره‌وری شهرداری را فراهم می‌سازد.
اما چیزی که مهم است، پاسخ به سؤالاتی است که مشخص می‌کند این تصمیم تا چه اندازه مطلوب است. چه مسأله‌ای در گردشگری شهر تهران شناسایی شده است که با تشکیل چنین سازمانی امکان رسیدن به راه‌حل را ممکن سازد؟ قبل از بررسی و نقد تشکیل یک سازمان جدید لازم است مشخص شود چه برنامه‌ای موجب توصیه برای تشکیل چنین سازمانی شده است و این برنامه چقدر معقول و قابل اعتنا است؟ چه تمهیداتی اندیشیده شده است که بین سازمان گردشگری شهرداری و سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری نوعی موازی‌کاری و تفرق مدیریتی حاصل نشود؟ چه عیب و نقصی در ساختار فعلی شهرداری تهران وجود دارد که تغییر ساختار جدید قابل‌قبول به نظر می‌رسد؟ چه سازوکارهایی برای بهره‌برداری مؤثر و قابل‌قبول از سازمان جدید وجود دارد تا درآمد پایدار گردشگری محقق شود و این درآمدها به بخش‌های دیگر زیان وارد نکند؟ چه ضمانتی وجود دارد که سازمان تشکیل‌شده در بلند‌مدت بر اساس اصل «استفاده از منابع موجود و عدم توسعه و جذب منابع جدید» فعالیت کند و بستر توسعۀ بی‌جهت آن فراهم نشود؟
