منظر شبانه در تهران؛ ظرفیت‌ها و ضرورت‌ها
سند طرح جامع تهران (مصوب ۱۳۸۶) با توصیف و تبیین چشم‌انداز تهران به عنوان شهری «جهانی»، «شاداب»، «سرزنده» و «امن» پشتوانۀ حمایت قانونی لازم برای تحقق زندگی شبانه در شهر را فراهم کرده و به نوعی بر لزوم تبدیل پایتخت به شهری ۲۴ ساعته در کلاس جهانی تأکید کرده است. بنابراین ضرورت وجود یک برنامه‌ریزی جامع برای تداوم حیات و منظر شبانه تهران ، باید هم مدنظر مدیریت شهری و هم مورد توجه کارشناسان مسائل شهری قرار گیرد. با مروری بر ادبیات موضوع در شهرهای دنیا، می‌توان دریافت که زندگی شبانۀ شهری در حال تجربۀ نوعی «برندسازی» در فضا برای افزایش جذابیت فضاهای شبانه است. «الکساندر» چهار نکتۀ اساسی را برای ترغیب زندگی شبانه و مدیریت منسجم آن ذکر می‌کند: «توزیع متناسب فضاهای فعال شبانه در سطح شهر»، «تخصیص فعالیت مناسب به فضاهای شبانه»، «تجهیز فضاهای شبانه با خدمات مناسب» و «تأمین امنیت فضا». همچنین می‌توان به جنبه‌های اقتصادی فعالیت‌های شبانه در فضاهای شهری نیز اشاره کرد. بنابراین می‌توان دغدغده‌های مدیریت مطلوب منظر شبانه را دو بعد «عینی-کالبدی-کارکردی» و «ذهنی-روانی-ادراکی» دسته‌بندی کرد. مهم‌ترین مؤلفه‌های فرهنگی- آیینی اثرگذار در مدیریت منظر شبانه شهری در تهران و در بعد عینی-عملکردی-کارکردی شامل زیبایی کالبد و نورپردازی مناسب، تنوع فعالیتی، حمل‌ونقل (سهولت دسترسی)، اقتصاد ...
