اما در تهران، ۱۴ ماه از شروع فعالیت شورای شهر می‌گذرد و شورای یاد شده همچنان درگیر‌و‌دار انتخاب فردی به‌عنوان شهردار تهران است. شهردار اول منتخب شده از سوی شورای شهر پایتخت، دکتر نجفی بنابر دلایلی استعفا می‌دهد و فعالیت شهردار دوم، مهندس افشانی به سبب بازنشستگی زودتر از آن چه که می‌شد فکرش را کرد به پایان می‌رسد. به این ترتیب تهران و مردمانش با بیش از گذشت ۱۴ ماه همچنان در انتظار شهرداری‌ هستند تا بیاید، شاید پاسخگوی مسائل تهران باشد. امید است شورای شهر برآمده از لیست امید پایتخت، در انتخاب شهردار سومش برای تهران، با چنان دقت و عبرت‌آموزی از دو تجربۀ ناموفق پیشین عمل نماید تا فرصت احتمالی برای بازسازی اعتماد از دست رفتۀ مردم پایتخت، هدر نرود. تهران بیش از شهرداری سیاسی و وابسته به جناح‌های دست چپی و راستی،‌ نیازمند فردی آگاه، کارآزموده و سرسخت برای حل مسائل اساسی پایتخت است. از این رو لازم است تا افراد پیشنهادی برای تصدی پست شهرداری تهران در برنامه‌های خود به طور مشخص به مواردی اساسی در خصوص تهران پاسخگو باشند. بخشی از این به اصطلاح مسایل اساسی پایتخت عبارتند از:

۱- یافتن منابع پایدار درآمدی برای شهرداری: مدیریت شهری تهران سال‌ها است که به درآمدهای آسان‌یابِ فروش مازاد تراکم، تغییر کاربری و جریمه‌های ساخت و ساز غیر مجاز، عادت پیدا کرده و با تحدید روزافزون این منابع به سبب مخالفت مردم محلی و رکود بازار ساخت و ساز، در حال حاضر شهرداری با چالشی جدی مواجه است. از یک سو ادامۀ سیاست نادرست گذشته ممکن نیست و از دیگر سوی، تدوین و اجرای سیاستی جدید در دستور کار نمی‌باشد. بی‌گمان منابع پایدار برای شهرداری تهران باید با ترکیبی از کمک‌های دولت و مالیات شهری اصلاح شود که بر تمامی سازمان‌ها، کسب و کارها و فعالیت‌هایی که از تهران سود می‌برند اما تمایلی به پرداخت هزینه‌های آن ندارند، وضع شود.

۲- تعیین تکلیف ادارۀ مادر شهر تهران و حومه: شاید طرح این موضوع در ظاهر ارتباطی با شهرداری تهران نداشته باشد اما دیگر شکی باقی نمانده است که تهران به عنوان کلان‌شهر مرکزی و چندین شهر بزرگ و کوچک در میان ده‌ها روستا، گستره‌ای از آبیک تا دماوند را به شکل انبوهه‌‌ای شهری پدید آورده‌اند که ادارۀ آن به شکل سنتی تفرق مدیریت‌های خرد محلی امکان‌پذیر نمی‌باشد. تهران متأثر از مناطق اطراف خود و تأثیر‌گذار بر آن‌ها است و از شهردار تهران انتظار می‌رود پیشتاز یافتن الگوی جدید برای ادارۀ انبوهه شهری تهران باشد.

۴- مسالۀ تاب‌آوری تهران: حادثۀ آتش‌سوزی پلاسکو منجر به سوختن و از میان‌رفتن یکی از نمادهای تهران مدرن شد. همچنین زلزله‌های کوچک مقیاس سال گذشته،‌ ترس و آشفتگی همگانی را سبب ساخت. ذکر همین دو نمونه گواه بر تاب‌آوری اندک پایتخت است. بر فهرست مشکلات این چنینی تهران می‌توان مسالۀ آلودگی شدید محیط زیستی ازدیاد و تشدید آلودگی هوای و پیروی آن تعطیلی مدارس و ادارات را ذکر کرد. در شرایط پراکندگی مدیریت شهری، فرار از زیر بار مسئولیت البته آسان است و همیشه گناه مشکلات تهران همچون توپی میان مسئولان مختلف دست رشته می‌شود. اما هر جای دنیا اگر شهری توانسته اوضاعش را بهتر کند به سبب مسئولیت پذیری و اقدام به هنگام مسئولان شهری و شهردارش بوده است. از این رو، شهردار جدید تهران می‌باید تدبیر، سیاست و برنامه‌های خود را در زمینۀ تقویت تاب‌آوری تهران به تصریح و تدقیق بیان نماید.

۴- بازسازی سرمایۀ اجتماعی شهرداری تهران: در دهه‌های گذشته و مشخصاً از دهۀ ۷۰ به این سو با افزایش درآمدهای شهرداری و فزونی‌یافتن سرمایۀ اقتصادی‌،‌ سرمایۀ اجتماعی شهرداری و شهر رو به تحلیل رفته است. علت این مهم آن بوده که هزینه‌های شهر فروشی را مردم پرداخته‌اند و اکنون که پیامدهای آن سیاست‌ها آشکار شده، انگشت‌های اتهام به سوی شهرداری نشانه رفته است. بسیاری از پروژه‌های عمرانی به مانند مگامال شهرک اکباتان، افزودن طبقۀ دوم پل صدر، تونل آرش ـ اسفندیار بدون ملاحظه و رعایت حقوق مردم محلی انجام شده‌اند و شهرداری همواره هوای مداخله‌گران را به جای مردم داشته و به جای توجه به منافع عمومی شهر، چوب حراج به آن‌ها زده است. واقعیت آن است که اعتماد مردم به شهرداری کم است و پیش‌برد سیاست‌های جدید مدیریت شهری که حکایت از شهروند مشارکت‌جو دارد هنگامی ممکن می‌شود که حداقلی از اعتماد به شهرداری نزد مردم بازگردانده شود.

منبع: شنبه‌شهر