دیروز خبری با این عنوان منتشر شد: «مسکن ملی به متوسط به پایین‌ها نرسید».
از ابتدا، با توجه به شرایط بازپرداخت وام و هزینه‌های ساخت مشخص بود که دهک‌های پایین، مخاطب طرح نیستند.
اعضای دهک‌های ۱تا۴، ماهانه از ۱.۶ تا ۲.۶میلیون تومان درآمد دارند که تقریبا نیمی از آن صرف تهیۀ مساکنی با ۷۵ تا ۹۲متر زیربنا می‌شود.
دهک‌های پایین کی و کجا بناست خانه‌دار شوند؟
طرح مسکن محرومین، طرح چشمک‌زن برای دهک‌های پایین است که به صورتی غیرنظام‌مند هرازچندگاهی در یکی از استان‌های کشور، روشن می‌شود یا حرفی از آن به میان می‌آید.
تهیۀ مسکن اقشار کم‌درآمد، اوائل انقلاب با تأسیس بنیاد مسکن و حساب ۱۰۰ امام، حاصل تلاش نظام حامی مستضعفان برای خانه‌دارکردن همۀ اقشار بود و در نگارش قانون اساسی هم نمود داشت. حاصل این تلاش امروز به نهادهای دولتی تشریفاتی بدل شده و قانونِ موجود صرفا گویای برتری حقوقی در دعواهای نابرابر دهک‌های پایین و دولت است.
نه دولت مرکزی و نه دولت‌های محلی در شهرها٬ برای تأمین مسکن به ویژه مسکن اقشار پایین، سیاستی چه اجرایی و چه رویایی ندارند.
هیچ برنامۀ مشخصی برای خانه‌دار شدن اقشار کم‌درآمد جامعه جز رانده‌شدن تدریجیشان از کلانشهرها به سمت حاشیه‌ها وجود ندارد.
