طرح توسعه دانشگاه تهران طرحی است که بدون مطالعات مصوب توانسته بود با اقتدارگرایی در حلقۀ چند نفره از افراد شناخته‌شدۀ کشور که همواره در دولت و شهرداری حضور داشتند و با اخذ امضاهای همان چند نفر به مصوباتی ناقض حقوق مردم و منافع شهر دست یابد.
این طرح بدون برخورداری از جایگاه قانونی و بودجۀ مصوب و بی‌آنکه فرآیند کارشناسی مشخصی را طی کرده باشد، توانسته بود در زمانی بیش از دو دهه مردم ساکن در 2۸ هکتار از بافت ارزشمند تاریخی تهران را حصر خانگی کند و در برزخ بلاتکلیفی نگاه دارد و هم‌زمان با تخریب همان بافت ارزشمند تاریخی تهران، صدمات بسیار بزرگی را به حیات اجتماعی و خاطرات تاریخی آن وارد نماید.
این طرح که نه در نقشۀ راه آموزشی کشور جایگاهی دارد و نه در وزارت علوم و یا مجلس از جایگاه قانونی برخوردار است در آمدورفت‌های جناح‌ها و لیست‌های یک‌دست و غیریک‌دست، همچنان با قانون‌گریزی و قبیله‌گرایی همان چند نفر مذکور، عملاً خشونت بی‌پایانی را علیه حقوق و منافع شهر و شهروندان رقم زده بود. تعجب‌آورتر اینکه این طرح حاصل قانون‌گریزی کسانی است که وجهۀ سیاسی و تخصصی آن‌ها در اذهان عمومی، کاملاً عکس این رفتار را به نمایش می‌گذارد.
علی‌ای‌حال آنچه توانست این اقتدارگرایی و قانون‌گریزی قبیله‌ای را مغلوب کند مطالبه‌گری مردم محلۀ وصال و نقش‌آفرینی فعال منتقدین و تشکل‌های علمی و دانشجویی بود که دلخوش به رفتار و منتظر کردار لیست‌ها و جناح‌ها نماندند و توانستند بر عدۀ قلیلی که خود را عقل کل فرض نموده و منافع خود را به عنوان منافع جامعه، قالب کرده بودند فائق آیند.
مطالبه‌گری و مشارکت مردم که به واکنش رئیس دولت به موضوع و ابطال فریز غیرقانونی محدودۀ پیشنهادی طرح در شورای عالی معماری و شهرسازی منتهی شده، در نوع خود چنان با ارزش است که می‌تواند نویدبخش افزایش مطالبه‌گری مردم و تغییر الگوی دموکراسی مبتنی بر رأی‌دادن به دموکراسی مبتنی بر مشارکت شود.
اعلام غیررسمی این خبر حال و هوایی دارد که بهتر است بلندگو برداریم و در همان حال و هوای نوستالژیکی که از آزادی خرمشهر به یاد داریم بانگ بزنیم:
شنوندگان عزیز توجه فرمایید!
مصوبۀ فریز املاک محدودۀ طرح توسعه دانشگاه تهران لغو شد.
