طبیعت دستاورد بهترین معمار یعنی خداوندگار است و برای معماران بهترین سرچشمۀ الهام بوده است. بشر در طول تاریخ از هنگامی که سرپناه، مسکن، محل زیست، محل کار و یا هر نوع فضایی را ساخته و مورد بهره‌برداری قرار داده، همیشه برای او عوامل طبیعی یک اصل مهم و اساسی بوده‌اند. وی طی دوران حیات خود در این زیستگاه به منظور سازگارنمودن آن با خواست‌های خود به دخل‌و‌تصرف در آن پرداخته است. شاید بر همین اساس بسیاری از رویکردهای موجود در طراحی منظر را بتوان به شروع زندگی غارنشینی نسبت تا به امروز نسبت داد و گفت که معماری منظر از بدو تاریخ در اختلاط با دیگر فعالیت‌های زمین‌آرایی مطرح بوده است. بشر به صورت تجربی با واکنش در برابر نیروهای غالب طبیعت در دوران مختلف سعی بر آن داشته که محیط زیست خود را با توجه به نیازهای فیزیکی، فیزیولوژیکی، روانشناختی، اجتماعی، امنیتی و . . . تحت کنترل درآورد تا از ناملایمات احتمالی در امان بماند و در آسایش زندگی کند. در این راستا او از فرایندهای متفاوت و متنوع بهره برده است. این فرایندها گاه ماحصل تجربیات فردی و امروزه نتیجۀ مطالعات تئوریک و دانش‌های مرتبط است. منظرسازی شامل عناصر هنر و علم برای گسترش کاربردی، زیبایی‌شناسانه و خوش‌آیند زندگی داخل خانه به بیرون می‌شود. یک هدف اصلی طراحی منظر آمیختن تکنولوژی بشری (خانه و ساختمان) با محیط طبیعی است. در مورد فرایند طراحی منظر دیده شده که تاکنون (به جز چند مورد) فرایند دقیق و سیستماتیک از طراحی منظر گزارش نشده است و بیشتر فرایندها به نحوۀ اجرا یا بخشی از طراحی اشاره دارند. اغلب فرآیند طراحی به صورت مجموعه‌ای از بخش‌های مجزا به تصویر کشیده می‌شود که در مجموعه‌ای متوالی به دنبال هم می‌آید.

دو رویکرد متأخر در حوزۀ طراحی منظر رویکرد SAD و  PAKILD است. رویکرد طراحی SAD چندان مورد اطمینان نمی‌تواند باشد. چراکه داده‌های جمع‌شدۀ اولیه ممکن است به اطلاعات مناسبی تبدیل نشوند، اما تئوری الگومحور PAKILDA با انعطاف و گستردگی که دارد می‌تواند در جنبه‌های مختلف طراحی منظر به طراح کمک نماید. در نهایت آنچه مهم‌تر از همه می‌تواند باشد، توجه به شرایط و دست‌زدن به انتخاب درست با درنظرگرفتن امکانات در فرایند طراحی منظر است که با توجه به ارزش‌ها و کنار هم قرارگیری الگوهای انتخابی می‌توان به طرح منظری مناسب دست یافت. ‌