مسیر هوشمندسازی شبکه های ارتباطی، همسو یا خلافِ خواسته واقعی ذهنِ بشر؟
چه اندازه تب و تاب رشد امروز تکنولوژی به جنبه های حظ فطری بشر به ویژه در حین سفر توجه دارند؟
در آخرین نمونه این دستاوردها؛ هوشمند سازی، نتیجه گسترش تکنولوژی در ابعاد گوناگون است که پای آن به جاده ها و خودروها نیز کشیده شده تا به دنبال آن افزایش ایمنی و رفاه حال مسافران فراهم شود. جاده های هوشمند که بر اساس فناوری های اینترنت اشیا ساخته می شوند؛ امکان جمع آوری و تجزیه و تحلیل داده ها برای بهبود مدیریت ترافیک، منطبق با نیازهای حمل و نقل طولانی مدت را فراهم می کند.
با استفاده از سنسورهای اینترنت اشیا، دوربین ها و رادار می توان داده ها را در زمانی واقعی تجزیه و تحلیل کرد و از آنها برای بهبود جاده های شلوغ و ساده سازی جریان ترافیک استفاده کرد. محاسبه لبه امکانات بی شماری را برای جاده های هوشمند و متصل ایجاد می کند. این فناوری تأخیر کم را برای تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله هوش مصنوعی را فراهم می کند. این علوم در کنار هم تجهیزاتی را آماده می نماید که زیرساخت های جاده های هوشمند را تأمین می کند.
دنیای امروز دنیای سرعت است. دنیایی توأم با روزمرگی که تنها بشر را وادار به سپران شرایط زیسته کرده است. ضرورت تمرکز بر فعالیت های روزمره نیز رمقی برای انسان معاصر باقی نگذاشته است. گاهی انسان ها با ذهن خاموش، به فعالیت های خود ادامه می دهند. همین غفلت خیالِ انسان از محیط پیرامونی موجب افزایش ضریب خطای او حین حرکت شده است. این ضریب خطا در کنار لزوم تسریع حرکت، تهدیدی برای زندگی اوست. افزایش آمار حوادث گواهی بر این ادعاست.
این در حالی است که شرایط فیزیکی و کالبدی معابر و شبکه های دسترسی دیروز متناسب با این شرایط شکل نگرفته و بر شدت فاجعه بیش از پیش می افزاید. یا به بیانی دیگر، حمل و نقل امروز همسو با امکانات راه های گذشته نبوده و هر روز چهره متفاوت تری پیدا کرده است. در این زمانی جایگزینی شبکه های دسترسی راه حلی منطقی به نظر می رسد تا در نهایت با توسعه تکنولوژی و رشد علومی نظیر هوش مصنوعی، هوش هرچیز بر هوش انسان پیشی گرفت.
امروز عملکرد ماشینی با کاربرد علوم مشابه به مراتب بهتر از عملکرد انسان است. اما این تنها در سطوح سطحی تر و ظاهری سندیت می یابد. زمانی این نوع نگاه پذیرفته است که هدف از جا به جایی تنها نقل مکانی فیزیکی باشد. تبلیغ خودرانی که با بهره گیری از تکنولوژی هوشمندسازی راننده را کنار زده، وی را از تجربه رانندگی محروم و تنها بر توان حرکتی شیءِ بی جانی تأکید دارد.
گاهی انسانی را متصور شده که حین حرکت و سفر خوابیده و با تبلیغِ و پذیرش بی توجهی او نسبت به محیط پیرامون، نتیجه ای جز به زیر سوال بردن فردیت او و معنای واقعی حضور ذهنی وی ندارد. البته که نمی توان منکر پیشرفت علوم و ضرورت حرکت همسو با رشد تکنولوژی بشر شد.
چرا که این علوم نیز پاسخِ مستقیم به نیازهای بشر در زمان خود است. اما باید کاملا مراقب بود که بشریت را غرق در تکنولوژی نکرد؛ تا روزی مجبور به چاره اندیشی برای بازگشت به عقب و جبران مسیر رفتۀ تکنولوژی شد. چه بهتر که هر دوی مسیرهای موجود موازی با هم چاره اندیشی و رشد یابند.
