تعداد روزهای آلودۀ هوای تهران در دهۀ ۹۰، از ۱۶۴ تا ۴۲ روز در هر سال متغیر بوده است. در طول این دهه، تهران ۷۰۶ روز، حدود دو سال، هوای ناسالم را تجربه کرده است. با آگاهی از تعداد روزهای ناسالم تهران و همچنین جواب نظرسنجی از مردم در سال ۹۶، انتظار می‌رفت برنامه‌ای مشخص و قاطع برای رفع آلودگی در تهران، وجود داشته باشد.

برنامه‌ریزی برای توسعۀ «زندگی‌پیاده» یک راهبرد اصلی در رفع آلودگی هواست.

زندگی پیاده، پیاده‌روی نیست، بلکه پیاده‌مداری است. توسعه حمل‌و‌نقل عمومی، ایجاد مسیرهای پیاده‌مدار با امکان استفاده از مدل‌های مختلف رفت‌و‌آمد، جایگزینی موتور بنزینی با موتور برقی، کاستن از سرعت حرکت، اختصاصی‌سازی بخشی از معابر برای حمل‌و‌نقل عمومی، مدیریت تقاضای سفر از طریق بازنگری سازمان فضایی شهر، الگوی قلمروهای فضایی و توسعه نظام محله‌ای از جمله اقدامات زندگی پیاده در شهر است.

شهرداری تهران فرصت داشت در تعیین بودجه با متمرکز کردن منابع خود بر گسترش اصولی زندگی پیاده، به کاهش روزهای آلوده و شدت آلودگی هوا در تهران کمک کند. بخش قابل برنامه‌ریزی بودجۀ ۹۸ شهرداری با تصمیم‌گیری نادرست شهرداری و تخصیص اعتبار عمده به مترو در بندهای مختلف٬ بدون بازدهی و ناکارآمد شده است.