این یک زبان است که باید فهم و رمزگشایی شود. پیام دارد و انسان را وادار به اندیشه و پیش‌فرص سازی می‌کند، با الگوهای ذهنی مردم کار می‌کند و آن‌ها را مورد خطاب قرار می‌دهد. به این ترتیب گفتمان شکل می‌گیرد و بخشی از زندگی مدنی چارچوب‌بندی و پیکربندی می‌شود.

اینکه مجری چه ذهنیتی داشته و نیز انتظار چه برداشتی از طرف ناظر را دارد بسیار جالب است. کورکردن دید مخاطب از کلیت فضا و دیگر مردمان تصادفی نیست و بخش مهمی از پیام است. شکل ساده و خشن گلدان‌ها و رنگ آن‌ها و گیاه یکنواختی که مدام تکرار شده و زاویه چیدمان و ارتفاع گلدان‌ها زبان فضایی است که همپیوند می‌شود با فضای زبان و ظرفیت آن. مجری به فضای زبان آشناست و می‌داند که پیام تحدید و تهدیدکننده طرح از طرف ناظر فهمیده می‌شود: «ردشدن از نرده‌ها و رسیدن را فراموش کن!». این پیام برای کودکان، سالمندان و معلولین بسیار بلندتر و قاطعانه‌تر ارسال شده است؛ نوعی علامت دست تکان‌دادن اما به نشانۀ خداحافظی!

این همان زبانی است که باید تغییر کند. مگر نه اینکه شهر فضای تغییر است؟