• آرشیو
  • نویسندگان
جمعه 14 بهمن 1401
نظرآنلاین
پایگاه خبری - تحلیلی پژوهشکده نظر
  • صفحه اصلی
  • هنر
    • باستان شناسی
    • مدرنیته و هنر مدرن
    • نقد هنر
    • نقوش و تزئینات
    • نگارگری
    • هنر باستان
    • هنر معاصر
  • منظر
    • منظر شهری
    • سازمان فضایی شهر
    • باغ
    • مبانی نظری منظر
    • منظر طبیعی
    • منظر و جامعه
    • منظر راه
  • معماری
    • مسکن
    • مبانی نظری معماری
    • معماری معاصر
    • معماران
  • شهر
    • برنامه ریزی و مدیریت شهر
    • مبانی شهر
    • نوسازی شهری
    • مرمت شهری
  • محیط
    • مدیریت آب
  • گردشگری
  • نظرگاه
  • تماس با ما
بدون نتیجه
مشاهده تمام نتایج
  • ورود
نظرآنلاین
  • صفحه اصلی
  • هنر
    • باستان شناسی
    • مدرنیته و هنر مدرن
    • نقد هنر
    • نقوش و تزئینات
    • نگارگری
    • هنر باستان
    • هنر معاصر
  • منظر
    • منظر شهری
    • سازمان فضایی شهر
    • باغ
    • مبانی نظری منظر
    • منظر طبیعی
    • منظر و جامعه
    • منظر راه
  • معماری
    • مسکن
    • مبانی نظری معماری
    • معماری معاصر
    • معماران
  • شهر
    • برنامه ریزی و مدیریت شهر
    • مبانی شهر
    • نوسازی شهری
    • مرمت شهری
  • محیط
    • مدیریت آب
  • گردشگری
  • نظرگاه
  • تماس با ما
بدون نتیجه
مشاهده تمام نتایج
نظرآنلاین
بدون نتیجه
مشاهده تمام نتایج
صفحه اصلی یادداشت

«ایران» یک‌جاست و «ایرون» جای دیگر

علی نیکویی نویسنده: علی نیکویی
شنبه 24 آبان 1399
در یادداشت
A A
2

چندی است که در سطح شهر تهران یک تابلو در بیلبوردهای تبلیغاتی به چشم می ‌آید با این مضمون که: «فقط یه ایرونی می ‌دونه…».

پیش از پرداختن به بحث «ایرون» می ‌بایست از عدم نظارت بر محتوای نوشتاری بیلبوردهای شهر گلایه کرد که چرا اجازه می‌ دهند زبان فارسی این میراث گران ‌بها که در طول تاریخ چند ده قرنی خویش توانسته به همیاری باشندگان خویش از ایلغارهای مغولان و ترکان و تهاجمات فرهنگی فرنگیان جان بدر ببرد و حتی پس از اسلام ‌آوردن ایرانیان مردم ایران ‌زمین بر خلاف بسیاری از تمدن‌ های کهن مانند مصر که عرب زبان گردیدند همچنان بایسته و شایسته با زبان فارسی خویش بزید، چنین راحت مورد بی ‌توجهی قرار گیرد! زبان فارسی در بستر خود چنان پوینده و بالنده بوده که بزرگانی چون رودکی، فردوسی، حافظ، سعدی، مولانا افکار ژرف خویش را توانستند در این زبان به جهان بیان نمایند.

بیشتر بخوانید - Read More

چرا دوچرخه اشتراکی در مشهد، اشتراکی نشد؟

تناقض در آیین نامه و شیوه نامه نشریات علمی

«ایران» یک‌جاست و «ایرون» جای دیگر
تصویر 1: تابلوی تبلیغاتی نصب شده در مسیر اتوبان‌ های تهران. عکس: آیدا اعظمی

چرا باید این‌چنین دچار «غلط‌نویسی» و دهن کجی به زبان فارسی در سطح یک بیلبورد بزرگ تبلیغاتی در شاه ‌راه بزرگ تهران، پایتخت کشوری که زبان رسمی ‌اش فارسی است باشیم! تاکید بر روی «غلط‌نویسی» برای آن است که «محاوره‌ نویسی» یک سطح بالاتر از متن تابلوی تبلیغاتی بالاست! زیرا در متن بالا شما شاهد غلط ‌های املایی هستید و گاهی این غلط‌ ها چنان بزرگ است که حتی شرکت تبلیغ کننده بی ‌خبر است مردمانی بنام «ایرونی‌» نداریم و «ایرونی» زبان مردمی بنام «ایرونی ‌ها» است که ساکنان سرزمین ایران نیستند بلکه مردمی دیگر در آن سوی مرزهای ایران می ‌باشند!

از سال 1350 خورشیدی به بعد به علت آنکه فضای تحقیر شهرستان‌ ها در تهران روبه رشد گرفت گفتمان برخی اسامی با لهجه «تهرانی» اتفاقی ارزشمند تلقی گردید! در بسیاری از کاباره‌ های شمال شهر تهران و تلویزیون آن زمان شومن ‌ها با اقتباس از آنکه تهرانیان که در محاوره شهر خود را «تهرون» خویش را «بچه‌تهرون» می ‌نامیدند ایران را «ایرون» و ایرانی را «ایرونی» خواندند! پس از انقلاب 1357 که بسیاری از این خوانندگان و شومن ‌ها از ایران به سوی امریکا مهاجرت کردند و در لوس‌آنجلس اقامت نمودند غلط‌ واژه‌ «ایرونی» بجای «ایرانی» به شدت توسط ایشان مورد استفاده قرار گرفت!

اما اگر مراد این دوستان از «ایرونی» باشندگان سرزمین ایران است که ره به خطا می ‌روند! «ایرونی» یک زبان است نه یک ملت! «ایرونی» نام یکی از دو گویش اصلی زبان آسی[1] در قفقاز است که توسط «ایرونی ‌ها» صحبت می ‌شود. بیش ‌تر آلان ‌ها[2] این گویش را به کار می ‌برند، به ویژه در شرق جنوب و مرکز اوستیای شمالی-آلانیا[3]. در صورتی که در غرب این جمهوری گویش دیگوری (دیغوری)[4] بیش ‌تر رواج دارد.

مراد از «ایرونی‌ها» هم مردمان سرزمین ایران نمی ‌باشند! ایرونی‌ ها زیر گروهی از اوستی ‌ها[5] هستند!

[1] Ossetian language

[2] Alans

[3] North Ossetia–Alania

[4] Digor Ossetian

[5] Ossetians

برچسب ها: ایرانیایرونیغلط نویسیمحاوره نویسی
نوشته قبلی

مسجد ولیعصر، تئاتری در شهر

نوشته بعدی

منظر یا سیما؛ نقدی بر مفهوم منظر از دیدگاه «جهانشاه پاکزاد»

علی نیکویی

علی نیکویی

مطالب مرتبط - Related Post

چرا دوچرخه اشتراکی در مشهد، اشتراکی نشد؟

چرا دوچرخه اشتراکی در مشهد، اشتراکی نشد؟

شنبه 24 مهر 1400
تناقض در آیین نامه و شیوه نامه نشریات علمی

تناقض در آیین نامه و شیوه نامه نشریات علمی

چهارشنبه 7 مهر 1400

توسعه شبکه آزادراهی کشور، عدالت یا تبعیض اجتماعی؟!

ضرورت انجام پژوهشهای فرارشته ای و میان رشته ای از تئوری تا امکان

«عدالت» یا «شبه نخبه گرایی» در پژوهش ایران

تفکیک وزارتخانه راه و شهرسازی؛ جبران اشتباه یا استراتژی جدید

نوشته بعدی
منظر یا سیما؛ نقدی بر مفهوم منظر از دیدگاه «جهانشاه پاکزاد»

منظر یا سیما؛ نقدی بر مفهوم منظر از دیدگاه «جهانشاه پاکزاد»

گرانی مسکن؛ عوامل و پیامدها

گرانی مسکن؛ عوامل و پیامدها

پربحث ترین 2

  1. نوربخش says:
    2 سال پیش

    البته نویسنده محترم هم خودشون دچار خطای فاحش غلط نویسی شدن: نسب ؟تابلو!

    پاسخ
    • مهدی فاطمی says:
      2 سال پیش

      ممنون از دقت نظر شما
      اشکال برطرف شد

      پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

نظرآنلاین

کپی رایت 1397-1400؛ کلیه حقوق این وب سایت متعلق به پژوهشکده نظر است.

Navigate Site

  • پژوهشکده نظر
  • باغ نظر
  • منظر
  • هنر و تمدن شرق
  • گردشگری و فرهنگ

Follow Us

بدون نتیجه
مشاهده تمام نتایج
  • صفحه اصلی
  • هنر
    • باستان شناسی
    • مدرنیته و هنر مدرن
    • نقد هنر
    • نقوش و تزئینات
    • نگارگری
    • هنر باستان
    • هنر معاصر
  • منظر
    • منظر شهری
    • سازمان فضایی شهر
    • باغ
    • مبانی نظری منظر
    • منظر طبیعی
    • منظر و جامعه
    • منظر راه
  • معماری
    • مسکن
    • مبانی نظری معماری
    • معماری معاصر
    • معماران
  • شهر
    • برنامه ریزی و مدیریت شهر
    • مبانی شهر
    • نوسازی شهری
    • مرمت شهری
  • محیط
    • مدیریت آب
  • گردشگری
  • نظرگاه
  • تماس با ما

کپی رایت 1397-1400؛ کلیه حقوق این وب سایت متعلق به پژوهشکده نظر است.

خوش آمدید!

وارد ناحیه کاربری خود شوید

رمز عبور را فراموش کرده اید؟

رمز عبور خود را بازیابی کنید

لطفا نام کاربری یا آدرس ایمیل خود را برای بازنشانی رمز عبور خود وارد کنید.

ورود به سیستم