در حوزه مسایل توسعه شهری بخصوص حمل و نقل شهری «مهندسان» و «تفکر مهندسی» نقش کلیدی و دیگاه حاکم بر تصمیم ‌گیری و سیاست ‌گذاری و اجرا هستند. به نحوی که توسعه شهری در ساخت بزرگراه‌ ها، مراکز خرید، ساختمان ‌ها و روان بودن و در دسترس بودن حمل و نقل عمومی، گسترش، توسعه و بهبود این امور تعریف می‌ شود.

در سیستم شهر، حمل و نقل یکی از مولفه های‌ شهری با تامین هدف جابجایی شهروندان در شهر است که یک هدف کارکردی در منظر شهری محسوب می ‌شود. دیدگاه مهندسی «کیفیت» جابجایی یا حرکت در شهر را با معیار روان بودن جریان ترافیک و جمعیت از یک نقطه به نقطه دیگر تعریف می ‌کند و کمتر مرادش حرکت اجتماعات انسانی در شهر است. در این دیدگاه «حرکت بین دو نقطه» جایگزین «ادراک» مخاطب منظر شهری از شهر است.  

از ویژگی ‌های دیدگاه مهندسی در مسایل شهری، نگاه مکانیکی به شهر است. به عبارت دیگر نگاه مهندسی به شهر مثل نگاه مهندسی به ماشین است. ماشینی که اجزای گوناگون دارد و در ارتباط با یکدیگر تعریف می ‌شوند و کارکرد از پیش تعیین ‌شده ‌ای دارند. مهندس می ‌تواند کلیت این ماشین را در ذهن خود طراحی کند، سپس اجزای آن را تولید و بسازد و تحت یک مدیریت کارآمد از آن بهره برداری کند. البته این نگاه نسبت به دیدگاه جزءنگر در سطح پیشرفته ‌تری است، چرا که نگاه نظام مند و سیستماتیک است و به کل بیشتر از جزء اهمیت می ‌دهد، در عین حال که جزء را فراموش نمی‌ کند. کل در این دیدگاه محصول همنشینی اجزاء کنار یکدیگر است که اجزاء در آن نقش یکسان دارند و مهم دست یافتن به یک ماشین سالم است.

در دیدگاه مهندسی مدیریت شهر مثل یک کارخانه است که یک سرمهندس و تعدادی تکنسین و کارگر دارد و مدیریت آن سلسله ‌مراتبی و از بالا به پایین است. مدیریت حمل و نقل شهری در این بستر به ارایه دستورالعمل ‌های تیپ مهندسی در طراحی معابر، قانون ‌گذاری‌ های ترافیکی، تامین قطعات سیستم حمل و نقل و در نوع پیشرفته ‌تر هوشمندسازی ماشین حمل و نقل می ‌پردازد. از نظر جامعه ‌شناسان نگاه مهندسی «نگاه مومی» است. یعنی انسان و جامعه را موم فرض می‌ کند و دستان خود را قدرتمند و شکل ‌دهنده به این موم تصور می ‌کند!

توسعه حمل و نقل شهری براساس دیدگاه مهندسی که دیدگاهی عملکردگرایانه ‌ای است، بهبود عملکرد حمل و نقل شهری و بصورت دقیقتر بهبود حرکت بین دو نقطه و جابجایی شهروندان است. این توسعه را می ‌توان «توسعه کارکردی» و «توسعه مهندسی» شهر نامید. از طرف دیگر، شهر نیاز به توسعه با دیدگاه دیگری هم عرض و در تعامل با توسعه کارکردی نیز دارد که در آن توجه به انسان و ادراک او از شهر اصل خواهد بود. در توسعه حمل و نقل شهری با وساطت رویکردهای نوین، اجتماع، زندگی پیاده، فضاهای جمعی، خاطره شهری و در تحلیل سیستماتیک، تعریف «نقش» برای هر یک از اجزای سیستم حمل و نقل شهری اصل خواهد بود که براساس آن معیار تعیین کیفیت حمل و نقل شهری «تامین ادراک و حضور انسان» از شهر در حین حرکت خواهد بود.