بر اساس تعریف نقش برای هر یک از اجزای سیستم حمل و نقل شهری، معیار تعیین کیفیت حمل و نقل شهری «تامین ادراک و حضور انسان» از شهر در حین حرکت خواهد بود.

در فرآیند توسعه شهر تهران با وجود روابط متقابل بین دو سیستم برنامه‌ ریزی کاربری زمین و حمل و نقل، در عمل سیستم ‌ها از هم جدا هستند.

درآمد و توسعه مبتنی بر ساخت و ساز یا املاک همان کارکردی را برای تهران دارد که نفت با همان ویژگی‌ ها برای اقتصاد ملی دارد.

دیسیپلین منظر به شهر که فضا را واجد بعد غیر مادی نیز می‌شناسد، قادر است برنامه سیستم حمل و نقل شهری را به سوی «نگرش کل‌نگر» هدایت کند.