بررسی فواصل زمانی زلزله‌های بزرگ تهران و حومه شان می‌دهد که این شهر هر ۲۱۸ سال یک بار زلزله‌ای به بزرگی بیش از ۷ ریشتر داشته و بر این اساس تخمین زده می‌شود که تا سال ۱۴۲۷ شمسی در انتظار زلزله‌ای بزرگ باشد. وقوع زلزلۀ تهران به واسطۀ قرار گرفتن تهران در محاصرۀ گسل‌ها قطعی است و تنها زمان وقوع آن نامشخص است.
کارشناسان جایکا مؤسسۀ پژوهشی ژاپن در سال ۲۰۱۱ پژوهشی بر روی خسارات ناشی از وقوع زلزلۀ تهران بر اساس مدل‌سازی مبتنی بر آمارهای جمعیتی انجام دادند که زلزلۀ تهران را قطعی و تلفات آن را ۱.۵ میلیون نفر ارزیابی کرد. طبق آمار جایکا، تعداد زیادی از ساکنین مناطق متراکم ۱۰، ۱۵، ۱۷،۱۸ و ۱۹، جان خود را از دست داده و یا گرفتار امدادرسانی انفرادی به خانواده‌ها و همسایگان خود می‌شوند.
ضعف زیرساخت‌ها در تهران، امدادرسانی به زلزله‌زدگان تا رسیدن به شرایط پایدار امدادی را تا ۴ ماه افزایش می‌دهد در حالی که این عدد باید ۴۸ ساعت باشد. پس از زلزلۀ تهران، خطر آتش‌سوزی‌های گسترده، توقف آب‌های سطحی، انباشت اجساد و بسته‌شدن معابر به دنبال تلاش بازماندگان برای خروج از شهر، تهران را تهدید می‌کند.
با وقوع زمین‌لرزۀ تهران، بیشتر ساختمان‌های قدیمی و نوساز غیراستاندارد به کلی تخریب می‌شوند، لوله‌های گاز شهری شکسته و خطر گازگرفتگی و آتش‌سوزی بالا می‌رود، لوله‌های آب می‌ترکند و معابر آب‌گرفته و گل‌الود می‌شوند، مراکز امدادی به دلیل فرسودگی، همزمان با مردم دچار حادثه می‌شوند، راه‌های امدادرسانی با هجوم نیروهای داوطلب به شهر و تلاش زلزله‌زدگان برای خروج بسته می‌شود و مردم وحشت‌زده برای نجات جان همبستگان خود از زیر آوار می‌کوشند، در اثر ناهماهنگی مدیریتی توسط ارگان‌های مسئول، کمک‌ها به موقع به زلزله‌زدگان نمی‌رسد در نتیجه پس از عبور از وحشت ابتدایی زلزله، مردم دست به شورش و تهاجم به فروشگاه‌ها، بانک‌ها و مغازه‌ها می‌زنند.
تهرانِ زلزله‌زده با مهاجرت گستردۀ ساکنانش مواجه می‌شود و این احتمال وجود دارد که پس از مدتی به شهری متروک و غیرقابل سکونت بدل شود.
مدیریت ارگان‌های مختلف در شهر تهران باید چشم به راه بحران‌های احتمالی باشند و پیش از اینکه زمان تخریب این شهر فرا برسد برای آن آماده شوند. زیرساخت‌هایی نظیر نوسازی ساختمان‌های فرسوده، نظارت بر ساخت‌وساز استاندارد ساختمان‌های جدید، مقاوم‌سازی ساختمان‌های عمومی، آموزش‌های مداوم شهروندی برای افزایش تاب‌آوری و یکپارچه‌کردن سازمان‌های دخیل در مدیریت بحران از جمله چیزهایی است که تهران نیاز دارد پیش از وقوع زمین‌لرزه مهیا کند.
