برچسب: توسعه شهری

معضلات کلانشهر تهران فریاد کمبود امکانات شهرهای دیگر است که خود را به صورت هجوم به این شهر نشان داده است. توسعه سایر شهرهای ایران، راهی برای حل معضلات تهران.

با توجه به شرایطی مانند دور شدن محیط زندگی افراد از محیط های بکر و طبیعی، نیاز ضروری به بازگردانی طبیعت به شهر و جاری شدن رودها و منظر شهری طبیعی وجود دارد.

مسئولین در گسترش کالبدی شهرهای صنعتی مانند مس سرچشمه فارغ از ویژگیهای شهری و ساختار خاص آن، صرفا تکرار الگوی قدیمی و گسترش فیزیکی را سمبل توسعه شهر می دانند.

تجربه لذت رکاب زدن و دوچرخه ‏سواری در هر منطقه ‏ای می ‏تواند شاخص مهم توسعه ‏یافتگی شهری و انسانی آن منطقه باشد.

نظر به رشد سریع شهرنشینی امروز،‌ جامعه جهانی به شدت نیازمند راه‌حل‌های جدید برنامه‌ریزی شهری است. با وجود تلاش‌های بسیاری از پروژه‌های عمران و توسعه در کاهش صدمات اکولوژیکی‌شان، همچنان اعمال سهم اکوسیستم طبیعی شهری در کیفیت زندگی شهروندان با توجه به فشار ناشی از توسعۀ روزافزون،‌ دشوار می‌نماید. سیاست‌گذاری‌های اشتباه، برنامه‌ریزی‌های ناکارآمد و ‌نادیده گرفتن جنبه‌های محیطی سبب تخریب محیطی بشر به جای توسعه شهری پایدار شده است (Un-Habitat, 2011)‌. امروزه هیچ‌گونه توازن یا تعادلی از نظر سطح اراضی باز و سبز ساخته شده بین شبکه‌های شهری و الگوهای طبیعی منظر مشاهده نمی‌شود و شبکه‌های شهری در حال مسلط‌شدن بر ساختارهای آسیب‌پذیر اکولوژیکی منظر هستند. نوشتار پیش رو شرح حال و نقدی بر شرایط امروز برنامه ریزی توسعه شهری در ایران است. حرکت‌های جهانی طرح‌های توسعه شهری، به مقولات و موضوعات مختلف در حوزه محیط‌های انسان‌ساخت می‌پردازند و از طریق اسناد توسعه شهری، آن‌ها را هدایت و مدیریت می‌نمایند. این طرح‌ها، در مسیر تكاملی خود، نشانگر سیر تكامل اندیشه‌ای به سمت توسعه پایدار هستند. مفهوم منظر در برنامه‌ریزی شهری نیز، یكی از مقولاتی است كه در طول دوره‌های مختلف تهیه طرح‌های توسعه شهری با پیشرفت تدریجی دانش منظر، دچار تحول شده و در جهت پایداری مناظر، تكامل یافته است. ...

ما در شهرسازی بر یک مدار غلط قرار گرفته‌ایم که اصالت ندارد و در ذات خود انحرافی و مخرب است. طرح‌های جامع رویکردی تک‌بعدی و ساده‌انگارانه داشته است.

حجاجی که هر ساله برای برگزاری مناسک حج به این سرزمین و شهر مکه می‌آیند با شهرهایی مواجه می‌شوند که بزرگترین تحولات ساختاری خود در طول تاریخ را سپری می‌کنند.

در سال‌های اول انقلاب، به دلیل از‌هم‌پاشیدگیِ دستگاه دولت، نظام اقتصادی و سازمان مدیریت شهری کشور، توسعۀ تهران به صورت هرج‌ومرج‌طلبانه درآمد و نوعی ساخت‌وساز بی‌رویه زیر لوای «مسکن‌سازی انقلابی» رواج یافت و در نتیجه عوارض توسعۀ بی‌رویه مثل حاشیه‌نشینی، استقرار غیرمجاز صنایع و خدمات و تخریب محیط‌زیست تشدید شد. در دهۀ اول، یکی از سیاست‌های دولت، تأمین مسکن اقشار فرودست شهری بود. طبیعتاً در چنین وضعیتی که پراکنده‌رویی نقاط شهری در اطراف تهران به رغم تمهید موانع قانونی برای آن مشاهده‌شد، نمی‌توان انتظار تنظیم یک طرح جامع و تفصیلی شهر را بدون توجه به تحولات اقتصادی و اجتماعی داشت. البته بخشی از مشکلات ادارۀ شهر پس از انقلاب نیز از سر احساسات بود و به ماهیت پرشور انقلاب برمی‌گشت که نفی گذشته را طلب می‌کرد و تصویر روشن و برنامه‌ای معلوم برای آینده نداشت. به دنبال این نابه‌سامانی‌ها در سال ۱۳۵۸، قسمتی از محدودۀ ۲۵ ساله در غرب تهران از مرز محدودۀ ۵ ساله تا مسیل رودخانۀ کن به نام محدودۀ آزاد اعلام شد و زیر اشغال ساخت‌وسازهای جدید قرار گرفت. اما حتی حدود این اراضی آزادشده تا سال ۱۳۶۰ از مسیل رودخانۀ کن نیز تجاوز کرد و تا اراضی لتمال کن ادامه یافت و کل منطقۀ شمال غربی ...