سیاست گذاری شهری

در نبود لایه سیاست گذاری شهری، تصمیمات سیاستی در شهر تهران چگونه‌اند؟

با استقرار مدیریت های جدید شهری در کشور؛ مجددا دیدگاه ها، ایده ها و راهکارهایی از سوی متولیان جدید این نهادهای عمومی مطرح می شود؛ که در مسیر یکصد ساله تحول در اداره شهرهای ایران، جز تنش های دائمی میان سطوح مختلف کشور داری و نهادها، هرچه پیچیده تر کردن روابط قدرت میان کنشگران مختلف، ثمرات فضایی غیرقابل قبول، و البته ناکامی در تحقق «نفع عمومی»، نتیجه دیگری نداشته است. از علل این ناکامی ها می توان به مغفول ماندن لایه «سیاست گذاری شهری» در حضور دو لایه «مدیریت شهری» و «برنامه ریزی شهری»، طی دهه ها اشاره کرد.

با در نظر گرفتن رقابت های شهری، و به تبع آن نقش مرکزی «سیاست و قدرت» در مطالعات شهری؛ «سیاست گذاری شهری» به عنوان شاخه ای از علم «سیاست گذاری عمومی» که ابعاد فضایی برای آن قائل است برجسته می شود. در واقع از آن جایی که تصمیمات شهری، به جابجایی منافع در شهر می انجامد؛ باید آن ها را «تصمیمات سیاستی» به شمار آورد؛ و حل «مسائل شهری» را مستلزم راه حلی برآمده از «سیاست شهری» معرفی کرد. در این مسیر «سیاست گذاری شهری» نیز، شامل مجموعه «سیاست های شهری» می شود؛ که هدف آنها تأثیرگذاری بر توسعه مناطق شهری و زندگی شهری است.