اگر بخواهیم حقوق طبیعی و اولیه آدمیان را برشماریم، به نظر من و بی ‏تردید پیاده راه‌رفتن یکی از آن‏هاست. پیاده جابه‌جا شدن چه به قصد رسیدن به مقصدی باشد و چه با نیت پرسه‌زنی و آرام و بی‏ هدف گشت‌زدن، در هر دو حالت پر از فایده است. نمی ‏خواهم اینجا پند دهم یا بحث‏های پزشکی، روانشناسی، سلامت، محیط ‏زیست، اقتصاد و مدیریت را پیش بکشم، فقط می‏خواهم بگویم که چطور با اصالت‌دادن محیط شهری و حتی بین شهری‏ به ماشین، خود را از بدیهی ‏ترین حقوق مان محروم کرده ‏ایم.

البته در این آشفته بازار، باز هم من و امثال من راهی می ‏جوییم تا حق خود را احیا کنیم. همین هفتۀ گذشته بود که از چهارراه پاسداران تا تجریش را پیاده رفتم، یا قبل ‏ترها از سازمان مدیریت صنعتی تا حسینیۀ ارشاد پیاده می‌رفتم یا راه‌هایی را که مسیر روزانه و هفتگی ‏ام است. اما همیشه ترس برخورد با وسایل نقلیه از یک‌سو و – برای منی که چندان میلی هم به دیدن ویترین مغازه‏ ها ندارم – نبود جاذبه و منظر روح نواز از دیگر سو، مجبورم می‏ کند که فایل‏های صوتی درانتظار شنیده‌شدنم را بشنوم و البته چه از این بهتر؟ اما امان از زمانی که حوصلۀ شنیدن هیچ چیزی را نداشته باشم، مسیر برایم آزاردهنده می‌شود. گرچه لذت خود پیاده ‏روی به دادم می ‏رسد.

همیشه آینده ‏ای را تصور می‏ کنم که مبلمان و مسیرهای شهری و بین شهری زیبا، امن، تمیز، خوانا و جذاب برای پیاده ‏روی ‏های برنامه ‏ریزی شده یا کاملاً تصادفی، این بدیهی ‏ترین حقوق مان را تأمین می ‏کند.

تو دستگیر شو ای خضر پی‌خجسته که من              پیاده می‌روم و همرهان سوارانند

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد                      که بستگان کمند تو رستگارانند