دیوارهای شهر، رسانه ای به روز
چگونه جایگاه دیوار نویسی به عنوان رسانه ای اعتراضی در شهرهای معاصر جایگاه خویش را حفظ کرده است؟
در دنیای امروز که پیشرفت های تکنولوژیک گوی سبقت را در حوزه های مختلف از یکدیگر می ربایند، تغییر ماهیت رسانه و نو شدن آن ها سبب اهمیت دوچندان رسانه های جمعی گردیده و به تبع آن رسانه ها هر روز با شگردی نوین سعی در انتقال پیام به مخاطب خویش را دارنند. در این نو شدگی، شهر و دیوارهایش سعی کرده اند رسالت خویش به عنوان رسانه های اجتماعی را حفظ نمایند.
شعار نویسی بر روی دیوار، سنتی قدیمی و یکی از رخدادهای اصیل ارتباطی بویژه در وجه اعتراضی به شمار می رود. بدون شک یکی از پر رنگ ترین رخدادهای پیوسته با این عمل در ذهن مخاطب، وقایعی است که در سال های منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۵۷ انجام شد. در بحبوحه مبارزات انقلاب و در نبود رسانه های تصویری و ارتباطی [به تبع تکنولوژی وقت] و تک صدایی و حکومتی بودن رسانه های موجود [به تبع آن سانسور]، دیوار نویسی به یکی از اصلی ترین، قدرترین و کارآمدترین رسانه های اعتراضی انقلابیون بدل شد و تاثیر خود را به سرعت بر تحرکات انقلابی و تهییج احساسات گذاشت.
حال بعد از گذشت نزدیک به پنج دهه از این رخداد، این سنت کماکان کارکرد خویش را از دست نداده و با ماهیت اعتراضی خویش به عنوان یکی از رسانه های انتقال پیام در شهر عمل می نماید.
به دنبال چرایی این حضور در منظر شهر و تاثیرگذاری آن بر مخاطب، باید عنوان نمود که علی رغم پیشرفت های حاصل شده در دنیای جدید ارتباطات و پدید آمدن شیوه های نوین ارتباطی پاسخ این سوال را می باید در خوانش و هرمنوتیک منظر شهر جستجو نمود از خلال نمادها پدید می آید، نمادهایی که می توانند از جنس وقایع و روایت ها باشند.
در دیگر روی از آنجایی که نقش روایت گر منظر شهری، بی واسطه با سابقه و رد تاریخی آن در جغرافیای مکان اساس منظر شهری پدید می آید، لذا دیوار نویسی با پیوند وثیقی که با خاطرات و رخدادهای عینی گذشته شهر به عنوان نماد اعتراض در دوران معاصر در ذهن شهروندان و تفسیر ذهنی فضای آن دوران داشته توانسته جایگاه خود در سیر تحولات شهر حفظ نماید.
از این رو دیوار شهر، رسانه ای به روز، کم هزینه و خودجوش است که بواسطه پیوند غیر الحاقی خاطرات و نمادها خود را در منظر شهر از حذف مصون داشته و کماکان کارکرد خود دارد.
