آیین افتتاحیه، عامل آبادانی یا زمینه ساز فساد؟ شهرداری تهران همه ساله پروژه های متعددی را در سطح شهر افتتاح می کند. زمان بهره برداری عمومی از پروژه که با عنوان آیین افتتاحیه خوانده می شود، متاثر از عوامل متعددی است. بعضا دیده می شود پروژه های شهری در دست اجرا به مدت طولانی رها شده و خبری از پیشرفت عملیات عمرانی نیست؛ یکباره در مقاطع زمانی خاص متناسب با تحولات سیاسی و تغییرات مدیریت شهری در سطوح مختلف، خبر برنامه های فشرده و ضربتی برای افتتاح پروژه های متعدد مطرح می شود.
پیروز حناچی، شهردار تهران و نماینده مدیریت شهری، در سال 98 اعلام کرده است که هر دو هفته، یک پروژه در شهر تهران افتتاح خواهد شد. به نظر می رسد مسئله افتتاح پروژه بیش از آنکه موضوعی کارشناسی و براساس اصول اجرایی و قانونی باشد، مسئله ای سیاسی و در گرو تشخیص مدیر است.
مدیران شهری به دنبال علاقه و افتخار به آمار و ارقام و به منظور جلب نظر مدیران بالادستی به ویژه شهردار، تلاش برای افتتاح پروژه های در دست اجرا را نه به صورت یکنواخت و برنامه ریزی شده بلکه به صورت مقطعی و در زمان های خاص به فشارهایی بر عوامل اجرایی تبدیل می کنند که خسارت های آن به شهر و مردم جبران ناپذیر خواهد بود.
پروژه زیرگذر کوی نصر (گیشا) که از سال 95 در دست اجرا بوده، از نمونه های سوال برانگیز تصمیمات مدیریتی است. در حالی که عملیات اجرایی این پروژه تا خرداد ماه سال 98 بیست درصد پیشرفت فیزیکی داشته است، و برنامه ریزی برای زمان افتتاح آن برای خرداد ماه سال 99 بود، با دستور شهردار و با افزایش شیفت کاری در حالی که هنوز عملیات عمرانی آن تمام نشده بود با عنوان افتتاح آزمایشی در اسفندماه 98 مورد بهره برداری عمومی قرار گرفت.
مسئله اصلی در مدیریتی بودن تعیین تاریخ اتمام پروژه، ایجاد روند غیرمنطقی و غیرکارشناسانه در زمان بندی عملیات عمرانی است. رها نمودن پروژه و بی توجهی به ریتم عملیات اجرایی که اغلب به دنبال کسری بودجه شهرداری اتفاق می افتد، به فشارهای مقطعی و کوتاه مدت برای افتتاح ختم می شود که آگاهانه یا ناآگاهانه، زمینه های مناسبی برای سودجویی، توجیه خطا و فساد در تمام سطوح اجرا، نظارت و مدیریت را ایجاد می کند.
