بی شک مهم ترین ویژگی مسکن چند وجهی بودن آن و ارتباطی است که با سایر حوزه ها در پیرامون خود ایجاد کرده و نقشی که در ذهنیت جامعه ایفا می کند. این وجوه را می توان در دو دسته وجوه یا عوامل بیرونی و درونی دسته بندی نمود.

مراد از وجوه بیرونی، عوامل تاثیر گذار و نیروهای بیرونی است که عموما از بیرون حوزه خود مسکن  به مخاطب آن تحمیل شده است و حاصل از آن نتیجه ای در ذهن مخاطب مسکن نقش می بندد. این وجه را که می توان ذهنیت مخاطب و عامل درونی نیز نام نهاد، اساس فهم پدیده، متاثر از ترکیب این دو وجه کلی است شکل می گیرد.

مسکن، مستقیماً به خاطر وجوه کالبدی خود با وجوه حسی انسان و به واسطه تاثیرات ادراکی بر ساکن یا مخاطب مسکن با  ذهنیت او سروکار دارد و بدون شک تاثیرات ذهنی مسکن پایاپای عینیت آن در شکل گیری مفهوم آن تاثیر گذار است، لذا ماهیت عینی – ذهنی منظر از این باب نیز می تواند با صفات اولیه منظر همخوان باشد.

مسکن را در نگاه کلان می توان واجد کالبد ِسرپناه، ذهنیتِ مخاطب و استحاله این دو مفهوم دانست که با حضور مخاطب فضا و فهم او معنا می یابد لذا مخاطب در این دیدگاه اساس این فهم تلقی می شود. از این رو – وجه مخاطب محوری – می توان قرابت مفهوم مسکن را با مفهوم منظر مشاهده کرد. قرابتی که مبتنی بر وجه ذاتی ماهیت هر دو شکل گرفته است.

مسکن مانند منظر متاثر از اهمیت و زاویه دید مخاطب امری تفسیری و دارای معانی قابل تغییر و متفاوت بوده که نیروهای درونی و بیرونی در شکل گیری این تفسیر ایفاکنندگان نقش های اصلی به شمار می روند؛ لذا نقش مخاطب در شکل گیری مسکن، هم تراز با نقش او در شکل گیری منظر است و بدون او – مخاطب – هیچ کدام وجود نخواهند داشت.

از این رو منظر از باب مخاطب محوری نیز با به رسمیت شناختن انسان به عنوان کاربر اصلی فضا سعی در استفاده حداکثری از ظرفیت های وجودی او به منظور شناخت مکان – و نه فضا – دارد. این امر در حوزه مسکن نیز می تواند در جنبه های گوناگون حائز اهمیت باشد، از این روست که می توان مسکن را منظری دانست که مخاطب را به رسمیت شناخته  و از دریچه نگاه او و در استحاله ذهنیات و اصیل تلقی می گردد هرچند این مهم تنها عامل این تشابه نبوده اما اساس شکل گیری هر دو مفهوم است.