چرا آموزش سیاستگذاری در حوزه گردشگری در کنار آموزش حرفه ای در ایران ضرورت دارد؟
توجه کمی به روش های تدوین سیاست های گردشگری در کشورهای در حال توسعه شده است و تقریبا توجهی به آموزش و نیازهای آموزشی سیاست گذاران این حوزه نشده است. به نظر می رسد در ایران نیز علی رغم رشد آموزش حرفه ای در گردشگری، به آموزش در حوزه سیاستگذاری پرداخته نشده است. خلأ سیاست های گردشگری در طول اولین برنامه های 5 ساله و ضعف سیاست های گردشگری در طول آخرین برنامه های 5 ساله کشور شاید یکی از بارزترین مصداق های ضعف سیاستگذاری باشد ضمن اینکه واقف نبودن سیاست گذاران به اهمیت گردشگری و نقش آن در توسعه را نیز به خوبی می نمایاند. بدین ترتیب، آموزش گردشگری در سطح سیاستگذاری امری ضروری به نظر می رسد.
آموزش گردشگری باید از آموزش حرفه ای متفاوت باشد. آموزش حرفه ای به معنی مهارت آموزی برای یک کار خاص است و تنها مربوط به یکی از مولفه های گردشگری است و با آن به عنوان یک قلمرو موضوعی گسترده تر برخورد نمی کند. مشارکت روزافزون کشورهای در حال توسعه در گردشگری بین المللی و نیاز ویژه به مداخله دولت در گردشگری در این کشورها، نیاز به بررسی سطح و نوع آموزش ارائه شده برای مدیران گردشگری بخش های عمومی را ایجاد و تشدید کرده است. به نظر می رسد سطح تحصیلات مورد نیاز سیاستگذاران گردشگری باید از تفسیر معمول آموزش حرفه ای متفاوت باشد و این آموزش بهتر است آموزش مبتنی بر مطالعات آکادمیک باشد تا آموزش مبتنی بر تجربه.
در ایران نیز نیازی مبرم و فوری به افراد آموزش دیده در گردشگری احساس می شود. دخالت دولت در گردشگری عمیق تر خواهد شد و نگرانی از پیامدهای گسترده گردشگری در مورد محیط زیست و جامعه به طور گسترده این مداخله را تشدید می کند و تقاضا برای مدیران گردشگری بخش عمومی افزایش خواهد یافت. ماهیت این تقاضا ایجاب می کند که بیش از پیش به آموزش در این حوزه پرداخته شود. آنچه در این خصوص لازم است آموخته شود را نمی توان از طریق آموزش در حین کار به دست آورد بلکه باید در سطح تحصیلات تکمیلی دانشگاه ها یا موسسات ارائه شود تا رویکرد انتقادی و تحلیلی نسبت به گردشگری با تاکید بر آموزش شکل گیرد.
با توجه به خلأهای موجود در حوزه سیاست گذاری گردشگری در ایران، توجه به این موضوع یکی از ضرورت های توسعه گردشگری محسوب می شود. در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، دولت ها از نزدیک درگیر گردشگری هستند. اگر پذیرفته شود که گردشگری نمی تواند با غفلت، خوش بینی و ساده انگاری توسعه یابد، همان طور که اکنون در حوزه سیاست گذاری گردشگری مشهود است، در این صورت تقاضا برای تهیه دوره های آموزشی برای اشخاصی که به مدیریت بخش عمومی گردشگری مشغول هستند، مطرح می شود. به معنای گسترده، این مدیران باید قادر باشند ابتکارات گردشگری بخش دولتی و خصوصی را با اهداف توسعه ملی هماهنگ کنند و در این راستا تلاش کنند.
از نظر منطقی پیچیدگی گردشگری همراه با نیاز به ایجاد یک دیدگاه جامع در مورد این موضوع نشان می دهد که آموزش برای سیاست گذاران بهتر است در سطح تحصیلات تکمیلی دانشگاه انجام شود و حتی اگر موسسات آموزشی داخلی قادر به ارائه با کیفیت چنین دوره هایی نیستند بایستی تمهیداتی برای دریافت این نوع آموزش ها از مراکز آموزشی ذیصلاح در کشورهای دیگر اندیشیده شود.
