موثرترین تصمیمات در حوزه مدیریت رودخانه ها که از اقتصادی تا امنیتی ترین حوزه های کشور را تحت تاثیر قرار می دهند، نه یک پیشنهاد که به ضرورت تبدیل شده اند.

باید نهادهای تصمیم ساز به شکل شفاف بر مساله لزوم فهم بحران منابع آبی تا لزوم تغییر شیوه های کشاورزی، استقرار صنایع، منظره پردازی و بازیابی آب مصرفی تمرکز کنند.

به نظر می رسد باید با توقف عاجل در مصرف منابع آبی اعم از زیرزمینی و جاری، تغییر الگوی کشاورزی و بازبینی محل استقرار صنایع و سکونت در زیست سرزمینی تجدیدنظر شود.

از دیرباز نگاهی تمامیت خواه ضمن فهم مطلوبیت منظر حریم رودخانه در پی تصرف و ساخت و ساز در آن و منتفع شدن از آثار کمی و کیفی سکونت در مجاورت رودخانه ها بوده است.

تغییر کیفیت آب رودخانه‌ های شهری در کنار کاهش کمیت آنها موجب تغییر مفهوم رودخانه، منظرشهری، سبک زندگی، سرزمین و مفهوم سکونت در حوزه پیرامونی آنها خواهد شد.

از بین بردن کیفیت آب رودخانه‌ شهری، نابودی اکوسیستم، آلودگی محیطی، تهدید کشاورزی، تغییر کیفیت آب زیرزمینی و مفهوم اجتماعی و تاریخی رودخانه را موجب خواهد شد.

برگزاری مسابقه پل زندگی بر روی رودخانه شهری شیراز بدون وجود طرح ساماندهی یکپارچه و مبتنی بر نگاه سیستمی به شهر، تنها یک مداخله جزیره ­ای است.

با پیوند نگاه منظرین و میراثی به حریم آثار تاریخی، باید تمام آنچه متأثر از اثر و یا تاثیرگذار بر آن است به عنوان منظر میراثی مورد توجه باشد.

برای احیای نقش رودخانه خشک به مثابه ستون فقرات شهر شیراز، طرح راهبردی با رویکردهای زیست محیطی، منظرین و کارکردی باید در دستور کار قرار گیرد.

مداخله در رودخانه های شهری باید با فهم کامل مختصات جغرافیایی، تاریخی و اجتماعی آن و به دور از رویکرد شبیه سازی شکلی رودخانه اروپایی باشد.