پاندمی کرونا نشان داده که برای هماهنگی بین بخش ها باید چارچوبهای چندوجهی بر مبنای ابعاد سلامت و رفاه، اقتصاد، زیرساخت و محیط زیست ارائه شود.

پیش بینی برنامه یکپارچه برای کاهش ریسک بلایای طبیعی، رویکردی ترکیبی از عوامل در معرض بودن و ظرفیت انطباقی در قالب فرآیندهای چند وجهی است.

عدم انعطاف ‌پذیری برنامه نوسازی در افزایش تاب آوری و پیش بینی زیرساخت برای بحرانها، ساکنان با زندگی در بافت فرسوده در ریسک بالای قرار دارند.

ریسک اسکیپ ها ساختارهای متاثر از تاریخ، سیاست و فرهنگ هستند که به شیوه های گوناگون ادراک شده و واکنشهای متفاوتی نسبت به آنها وجود دارد.

ریسک محوری یعنی شناسایی ریسک، الویت‌ بندی برنامه‌ ها بر مبنای مفهوم ریسک و آمادگی برای احتمال وقوع هرگونه فاجعه که باید مبنای سیاست‌ مدیریت شهری قرار گیرد.

زیرساخت های صلب بسیار آسیب پذیر بوده و مدیریت آنها نیازمند درنظرگیری متغیرهای بسیاری است که درنهایت مدیریت ریسک سیل را با پارامترهای بیشتر مواجهه می کند.