پروژه هایی مانند شارباغ بدون توجه به مقیاس و پتانسیل بافت، در آینده و به علت عدم حضور مردم در آن محکوم به شکست بوده و ساکنین با مشکلات جدید مواجه می کنند.

مسئولین در گسترش کالبدی شهرهای صنعتی مانند مس سرچشمه فارغ از ویژگیهای شهری و ساختار خاص آن، صرفا تکرار الگوی قدیمی و گسترش فیزیکی را سمبل توسعه شهر می دانند.

در این مدیریت دستوری شهری، برنامه ریزی های صورت گرفته با نیازهای اجتماع به عنوان مخاطب اصلی موضوع، همسو نبوده و تاثیری در تقویت مفهوم اجتماع نخواهد داشت.

عدم توجه همزمان به ابعاد چندگانه منظر شهری در شهر ری، «تضعیف تعاملات اجتماعی و زندگی روزانه  شهری» را که از مطالبات اولیه ساکنین و کاربران است، در پی خواهد داشت.