یافتن نهاد مسئول در موضوع آلودگی هوای تهران، به چالش شهروندان تهرانی بدل شده است. در این بین شهرداری و شورای شهر تهران از پذیرش مسئولیت شانه خالی کرده‌اند.

دانشگاه تهران تا امروز نیز از مدت ۶ ماهه‌ بازنگری در طرح تخطی کرده و کوشیده از راه‌های غیرقانونی، با لابی‌گری، به مطلوب خود دست یابد.

ترس از آینده، شوک های اجتماعی،‌ بمباران [نا]شهروندان با احکامِ انتزاعی شهروندی و شلیک مداوم فردگرایی مبتذل، ماشینِ روان‌شناختیِ تهران ۱۳۹۸ را شکل می‌دهد.

بر اساس آخرین ‎سیاهۀ انتشار سال ۹۶، که مبنای تصمیمات شهرداری تهران است، سهم آلاینده‌های گازی موتورسیکلت‌ها در میان منابع متحرک ۲۱.۳ درصد از ۸۲.۹ درصد است.

تخصیص ۸۰ درصد بودجۀ ۹۸ به مترو، اشتباه استراتژیک بود. مترو، شبکه‌ای پرهزینه و دیربازده است و در شرایط تحریم، زمان دست‌یابی به آن طولانی‌تر هم می‌شود.