هم گرایی ذی نفعان و ذی نفوذان فضای عمومی مرکز شهر تهران در مساله ای مانند حصارکشی دور تئاتر شهر با منافع و سوگیری‌های به ظاهر متضاد، به اضمحلال زیست شهری خواهد انجامید. نظرآنلاین– احمد صابری: دیوار چهارم اصطلاحی ست در تئاتر به معنای دیواری خیالی که داستان را از دنیای واقعی جدا می‌کند. در تئاتر افزودن بر سه دیوار فیزیکی محصور کننده اطراف صحنه، دیوار چهارم به شکلی نامرئی میان تماشاگر و صحنه است: دیواری که عینیت آن کنار گذاشته شده، اغلب مانند آینه‌ای برای صحنه عمل می‌کند و گاه برای تغییر در فرم نمایش می‌شکند. با وجود این دیوار، مخاطب می‌تواند داستان را ببیند و درک کند، اما داستان از وجود مخاطب آگاه نمی‌شود. این روزها اما تهران با پدیده‌ای شگرف و جدید در تئاتر جهان مواجه است؛ دیوارپنجم تئاتر شهر! دیواری که علاوه بر عینیتی صلب و تفکیک کننده، معنای بسیاری را برای مخاطبان خود که اینجا تمامی شهروندان هستند به همراه می‌آورد، این دیوار از وجود مخاطب آگاه ست اما اساساً او را به رسمیت نمی‌شناسد و به بی رحمانه ترین شکل ممکن حتی بازیگران نمایش را از صحنه بیرون می‌کند. به بیان دیگر، فضای عمومی در مرکز شهر که از اساس برای زیست اجتماعی، عمومی