ابتدا باید بار نوسازی بافت فرسوده را از دوش دولت و شهرداری برداشت و این مسئولیت را مالکان و بخش خصوصی سرمایه‌گذار برعهده بگیرند و وظیفه ارگان‌های دولتی تنها راهبری و تسهیل این روند و ارائه خدمات حمایتی باشد.

تغییرات ایجاد شده مانند ساخت شهر جدید خلیج فارس لزوما کشور را به سرمنزل مقصود نمی‌رساند و حتی می‌تواند دست‌آوردهای حاصل از ظرفیت‌های طبیعی سواحل جنوبی برای حرکت‌های بعد را هم تباه کند. به گزارش نظرآنلاین، آرش تقی پور عضو هیات علمی پژوهشکده نظر در روزنامه صبح ساحل نوشت: سواحل از اصلی‌ترین مکان‌‌های تمدنی هستند و همچنان بیش از 60 درصد جمعیت دنیا در نوار 60 کیلومتری ساحلی زندگی می‌کنند. لکن اهمیت زندگی در پیوند با دریا، از ابتدای قرن بیستم که کشورهای بحری (متفقین) بر کشورهای بری(متحدین) پیروز شدند؛ معنای جدیدی یافت.   از افزایش سهم جابه‌جایی کالا و انرژی از کریدورهای دریایی، و استقرار ناوگروه‌های نظامی در تنگه‌های بین‌المللی گرفته؛ تا گسترش تجهیزات آب‌شیرین‌کن، و ماهیت‌ آب‌بر صنایع راهبردی؛ و اخیرا تنش‌های آبی مناطق غیرساحلی و پیش‌بینی بالاآمدن سطح آب اقیانوس‌ها؛ همگی بیش‌از پیش تعامل تاریخی انسان‌ها با دریاها را عمق بخشیده و الگوی سنتی استقرار در کنار جاده‌های بین‌المللی (نظیر جاده ابریشم) را از سکه انداخته‌است.   در این میان کشور ایران با حدود 5800 کیلومتر ساحل، از 11 کشور پیرامون خود و البته حدود 140 کشور دیگر دنیا، دسترسی طبیعی بیشتری به دریاها دارد. موضوعی که متاسفانه هم در نهاد مدیریت توسعه کشور چندان مابه‌ازایی نیافته؛ و