بوستان به عنوان یکی از مهمترین فضاهای جمعی شهری، کالبدی فیزیکی برای حضور مردم است تا بتوانند در مشارکت ها، تعاملات و گردهمایی های اجتماعی و فرهنگی حضور یابند.

خودتنهاانگاری نشان می‌ دهد که نسبی‌ گرایی افراطی به انزوایی ختم می شود که قضاوت در کیفیات منظر را ممکن نمی کند. نسبی گرایان باید بپذیرند که همه چیز نسبی نیست.

ساماندهی فضای كالبدی و اجتماعی شهری به صورت مطلوب می‌تواند تلاشی در راه كاهش تعارض فضای كالبدی و محتوای اجتماعی سیمای بصری شهر باتمدن و كهن كرمانشاه باشد.