بهره‌ برداری اقتصادی از پیاده ‌راه توسط شهرداری می‌تواند زمینه‌ ساز افزایش ثروت عمومی باشد اما نباید کیفیت زندگی پیاده را تحت تاثیر قرار دهد.

با توجه به عدم استفاده از تمام ظرفیت های محوطه های دولتی در بافت فشرده تهران، این فضاها پتانسیل های تبدیل شدن به فضاهای باز شهری هستند.

وجود گرانیگاه‌های مختلف حرکتی در مسیر، توزیع کاربریها در بدنه خیابان و ایجاد نقاط مکث در مسیر پرتحرک عمومی می‌تواند منجر به زندگی خیابان شود.

در طرح خیابان اجتماعی، نقش خیابان را با در نظر گرفتن ویژگیهای ابتدایی عملکردی مثل آبروها، مسیر سواره و پیاده صرفا به یک معبر تنزل یافته است.