امروزه توسعۀ شهر تهران با سیاست مرکززدایی، بر مبنای شهری نیمه‌پیرامونی است، شهری که نه مرکز دارد و نه پیرامون. در کلان‌شهر دیگری چون مشهد نیز مرکز به مکان سلطه‌گری عملکرد خاصی جهت تملک‌ شهر تبدیل و اجتماع در فرایندی حذفی به پیرامون رانده شده‌ است. به فرایند هویت‌بخشی و تقویت روحیۀ شهروندی نمی‌توان در ساختاری نیمه‌پیرامونی و چندتکه معنا داد. شهروند در فرایندی ملالت‌آمیز در مجموعه‌ای از مناطق مستقل به نام شهر به تجارب محدود و کوچک‌مقیاس می‌پردازد و وابستگی معنایی و هویتی او با سایر مناطق شهر قطع می‌شود. در این شرایط سایر رویدادهای شهری برای شهروندان اثری رسانه‌ای و خبری خواهد یافت و نسبت به فعالیت‌های مناطق مختلف، تعلق خاطری صورت نخواهد گرفت. این تفکیک اجتماعی، زمینۀ «تملک مرکز» به عنوان مکان معنایی شهر را فراهم کرده است. توسعۀ کلان‌شهرهایی چون تهران و مشهد، بر مبنای ساختاری صوری، رقابتی و سرمایه‌مآب صورت می‌گیرد. امروز با انتخاب پروژه‌های کارکردمحور، پدیدۀ اجتماعی شهر، دچار انحطاط و دگرگونی معنایی شده است. سیاست‌های مدیریت شهری تهران و مشهد، بیش از اینکه ریشۀ گفتاری و اجتماعی داشته باشند، ریشۀ موضوعی و دستوری یافته و در موجه‌کردن اقدامات، دفاعیه اجتماعی و مذهبی دارند. چندسالی است که در این دو کلان‌شهر، با نام‌های پایتخت