در طرحهای جامع مسکن، تأمین زمین ارزان، مسکن یا زمین استیجاری یا تأمین سکونتگاه در بافتهای ناکارآمد شهری به عنوان راه حل ارائه گردیده است.

دانشگاه تهران به قصد توسعه و ساماندهی در طی سال های اخیر اقدام به تملک زمین های اطراف دانشگاه به صورت تدریجی کرده است. طرحی که با نام شهر دانش قصد تاسیس شرکت های دانش بنیان و کارآفرینی دارد. سابقه این طرح به بیش از یک دهه پیش برمی گردد اما در طی چند سال به علت کمبود منابع مالی مسکوت مانده بود و دوباره از سال 1394 با تعیین اهداف و ایده های جدید با نام طرح شهر دانش، دانشگاه کارآفرین، سبز و هوشمند احیا شد. در سال 1396 روابط عمومی دانشگاه در اطلاعیه ای از تصویب نهایی نقشه طرح توسط هیئت امنای این دانشگاه خبر داد.1 مسائل متعددی همچون اهمیت دانشگاه تهران به عنوان یکی از دانشگاه های برجسته کشور، موقعیت قرارگیری آن در مرکز شهر تهران و نقشی که در تحول بافت شهری ایفا می کند، اجرای این طرح را با پیچیدگی هایی همراه کرده است و از جنبه های متعددی می توان به بررسی آن پرداخت. اما در این نوشتار از منظر دیپلماسی شهری به نقد آن پرداخته شده است. سوال اصلی اینجاست که از دیدگاه دیپلماسی شهری این طرح توجیه پذیر است؟ دیپلماسی شهری با اعمال سیاست هایی در نظام شهر به دنبال جهانی شدن