پایگاه تحلیلی - خبری نظرآنلاین
رسانه راهبردی - انتقادی پژوهشکده نظر
به عنوان یک حکم کلی می‌گویم که اصالت در برنامه‌ریزی و طراحی نما با مالک است، مگر آنکه در نقاط خاصی از شهر باشد که به لحاظ عمومی و خاطره جمعی شرایط ویژه‌ای دارد. به گزارش نظرآنلاین، اعتراض به نمای یک ساختمان قدیمی در خیابان طالقانی که به رنگ صورتی درآمده بود، به سوژه بحث در فضای مجازی تبدیل شد. سیدامیر منصوری در گفت و گو با روزنامه شرق، در
بیست و ششمین کارگاه نظریه‌های نو با عنوان نگرشی بر تاریخچه و آئین اسماعیلیان در ایران با حضور دکتر فریدون آورزمانی، استاد تاریخ و باستان‌شناسی روز دوشنبه، ۲۸ خرداد ۱۳۹۷، ساعت ۱۷ در گالری نظرگاه برگزار شد.
در اهواز، شهری که من کودکی‌ام را گذراندم، رودخانه‌ای در آغاز سبب‌ساز شهر شد. اما امروز آیا می‌توان آن را دید؟ بر پس چهره ژولیده صنعت نظری بیندازید، از خط آهن پوشیده از علفزار گذرکنید، آنگاه اسکله‌های در حال پوسیدن را می‌یابید و اینجاست آن رود بزرگ که فاضلاب و زباله، در آن بالا و پایین می‌روند. بخار سمومی که می‌بینید به نام‌های آشنا در صنعت تعلق دارند. این محصولات بر درِ خانه‌هایمان می‌آیند اما روشن است که صنایع‌مان هنوز سرکشند. حال می‌توانید در مسیر با نگاهی به خط مخازن نفت و پالایشگاه‌ها برانید، خطر را احساس می‌کنید، پالایش شاید ولی خود پالوده نیستند. در بزرگراهی می‌رانید بی‌بهره از انسانیت یا هنر، زخم‌های به جای مانده از این جنگ را در تکه تکه شدن محله‌ها، و از بین رفتن مناظر سرسبز گذشته می‌بینید. بشکه‌های نفت و محصولات نیشکر سریع تر از تولد بچه ها استخراج می‌شوند. به تاراجی بیندیشید که هنوز در جریان است. اگر به امید یافتن مفری، در حاشیه رود کارون حرکت کنید درمی‌یابید که به حاشیه محیط‌های طبیعی رسیده‌اید. علائمش را می‌توانید در ماشین آلات عالی برای غارت زمین، بر افکندن درختان و گیاهان بومی، پرکردن مرداب‌ها و ساخت و سازهای نامتناسب، بی‌برنامه و زشت جست‌وجو کنید.
همه چیز از سفر پژوهشی چهار روزه به شیرگاه در تعطیلات نیمه خرداد ماه ۱۳۹۲ شروع شد. در آنجا سراغ سفرهای خارجی را از دکتر منصوری گرفتم و ایشان گفتند که تا الان کسی مسئولیت پیگیری کارهای سفر را بر عهده نگرفته. جرقه‌ای به ذهنم زد و یاد حرف پروانه غضنفری (مسئول انجمن سفرهای خارجه) افتادم که در یکی از جلسات سفر چین در پکن داشت می‌گفت: «نزدیک بود سفر ما به سرزمین چین و تبت، لغو بشه و زنجیره سفرهای پژوهشی منظر (سفرهای سالانه به خارج از کشور) منقطع بشه… » این کلمه منقطع شدن در ذهنم مانده بود. به دکتر منصوری پیشنهاد دادم که اگر کسی پیگیری کارهای سفر امسال را به عهده نمی‌گیرد، من می‌توانم این کار را انجام بدهم. به این ترتیب، روز سه شنبه ۲۱ خرداد ماه ۱۳۹۲ اولین جلسۀ انجمن سفرهای خارجی با حضور دکتر منصوری، آیدا آل هاشمی، پروانه غضنفری، آرمان مینیاتور و من برگزار شد. طی این جلسه تصمیم گرفتیم که با توجه به محدودیت زمانی، برنامه‌ریزی سفر تابستان ۱۳۹۲ را برای منطقه «قفقاز» انجام بدهیم؛ سفری که قرار بود دو سال قبل برگزار شود و آن زمان، حمیدرضا صالحی پیگیر کارهای سفر بود. این بار مسئولیت سفر به من واگذار شد.
شاید مهمترین خصوصیت دانشکده‌های معماری در جهان از بدو پیدایش آنها، مسئلۀ «نگرش» و در واقع نوع تفکر این مراکز بوده است که طبعاً براساس نوع تفکر و نگرش پایه‌گذاران و استادان معماری گردانندۀ آنها شکل گرفته و برنامه‌ریزی‌های آموزشی آنها هم براساس همین «نوع تفکر» انجام می‌گیرد. دانشکده‌های ما هیچ یک مدارس تفکر نیستند و تا زمانی که نباشند، هیچ پیشرفت جدی و عمیقی در وضعیت معماری کشور حاصل نمی‌شود. ویژگی اصلی این مدارس تفکر، اول این است که به‌طور مستمر با استفاده از نخبگان و خبرگان، به پژوهش، بحث و تولید اندیشه بپردازند. این اندیشه‌ها باید پرداخته و مکتوب شوند تا عکس‌العمل و برخورد دیگر صاحب‌نظران معمار دربارۀ آنها عنوان شود. با تداوم چنین حرکتی توسط این مدارس تفکر، می‌توان انتظار رشد و پویایی در عرصۀ معماری را داشت. دوم آنکه این مدارس تفکر باید حتماً مستقل و فراتر از دولت‌ها و سیاست قدرت‌های حاکم عمل کنند. تنها زمانی‌که مدارس معماری ما تبدیل به چنین مدارس تفکر اندیشمند و پویایی شوند، می‌توانند درمورد تمام اتفاقات کوچک و بزرگ جاری در معماری کشور، با قدرت و تأثیر فراوان اعلام نظر کرده و انجام نظر خود را پیگیری کنند. از این رو است که تا زمانی‌که مدارس معماری ما به چنین مراکزی
ضعف های موجود در نظام آموزش معماری، این سؤال را مطرح می سازد که Lچگونه می توان از روش آموزش مبتنی بر پرسش برای ارتقای توان طراحی بهره گرفت»؟ در حال حاضر، روش‌های آموزش بر انتقال یک‌سویۀ علم از معلم به دانشجو، استوار است. در این فرایند، دانشجو منفعل است و نقش او به آموختن آنچه به وی داده می‌شود منحصر می شود. رشته‌هایی که بر خلاقیت استوارند، به بیش از آموزش علوم مرتبط و ضروری خود نیاز دارند. تربیت دانشجو در این حرفه از یک‌سو وابسته به فعلیت‌یافتن توانمندی‌ها و مهارت‌های فردی اوست و از سوی دیگر، در گروی رشد بینش کل‌نگر آن‌هاست. راهکار برون رفت از این وضعیت، شیوۀ «آموزش مبتنی بر کشف»* است. در این روش، هر سفر آموزشی دارای ۳ محصول اصلی است: ۱) پژوهشگرانی که حتی با یکدیگر آشنا نیز نیستند، طی سفر یاد می‌گیرند که چگونه می‌توان نسبت‌به حقوق یکدیگر احترام گذاشت، با هم زندگی کرد و یک هویت جمعی و کل جدید را به وجود آورد. ۲) پرسش‌های جدید و مبتکرانه‌ای خلق می‌شود که در شرایط رکود علمی در زمینۀ هنرومعماری ایران، جای خالی آنها برای اهل فن محسوس است. در این روند، نظریه‌پردازی آغاز می‌شود. ۳) تولید علم، نتیجۀ فعالیت پژوهشگر در
نگرش پست‌مدرن در پی ایجاد ارتباط میان سنت و مدرنیته است و مضامین آن چندان باهم سازگار نیستند. تغییر دائمی چشم‌اندازها و تحول دائم افق‌ها بدون هرگونه معیار مشترک! زبان، واقعیت را می‌سازد. کولاژ به صورت اصلی‌ترین تکنیک هنری عصر حاضر درمی‌آید. کثرت چشم‌اندازها به پراکندگی تجارب هنری می‌انجامد. هر ایده‌ای که به ذهن می‌رسد بدون تعمق و بلافاصله مورد اجرا قرار می‌گیرد. اصالت ایده به اصالت اجرا منجر می‌شود. بدون هرگونه ملاک و دستورالعمل ازپیش تنظیم‌شده! مونتاژ و ترکیب همۀ سبک‌ها و شیوه‌ها در همۀ دوران‌ها، بدون مرزبندی بین سنت و مدرنیته! پسامدرن مرحله‌ای از تاریخ جهان غرب است که عقل و خرد دوران مدرنیته را زیر سؤال می‌برد و آن را از اعتبار و سندیت می‌اندازد. اکثر فیلسوفان واژۀ «پسامدرنیسم» را برای اشاره به نهضتی به کار می‌برند که در دهۀ 1960 شکل گرفت و دوران آن به‌طور جدی در ۱۹۷۵ به پایان رسید و از آن شور و نشاط اولیه، فرو افتاد. پسامدرنیسم مدعی رد اکثر ارکان فکری تمدن امروزی غرب است. اگر مدرنیته براساس نقد سنت‌ها شکل گرفت و همواره متکی به سخن نقادانه پیش رفت، پست‌مدرنیته، سنت‌های مدرنیته را به نقد کشید. در سال ۱۹۰۸ سخنگوی فتوریست‌ها، «مارینتی» نجات هنر ایتالیا را در گرو سیلاب‌بستن
به عنوان یک حکم کلی می‌گویم که اصالت در برنامه‌ریزی و طراحی نما با مالک است، مگر آنکه در نقاط خاصی از شهر باشد که به لحاظ عمومی و خاطره جمعی شرایط ویژه‌ای دارد. به گزارش نظرآنلاین، اعتراض به نمای یک ساختمان قدیمی در خیابان طالقانی که به رنگ صورتی درآمده بود، به سوژه بحث در فضای مجازی تبدیل شد. سیدامیر منصوری در گفت و گو با روزنامه شرق، در این رابطه گفت: مسئله نما، یک مسئله سهل و ممتنع است. در کشور ما دو نگاه اصلی درباره نما و کنترل نما وجود دارد. یک گروه کسانی هستند که معتقدند نما حق صاحب ملک است و اوست که با اصل تسلیط و تمسک به حدیث نبوی «الناس مسلطون علی اموالهم»، حق دارد درباره نمای ملکش تصمیم بگیرد. قاعده دیگری هم هست که عده زیادی هم به آن معتقدند و می‌گویند نما از نظر تأثیری که در بخش عمومی شهر دارد و به‌عنوان یکی از ویژگی‌های منظر شهری و ویژگی‌های عمومی شهر نقش‌آفرینی می‌کند، در حوزه حقوق عمومی است و متولی شهر، شهرداری یا وزارت مسکن موظف است درباره طراحی نما تصمیم بگیرد. او ادامه می‌دهد: چیزی که من می‌توانم اضافه کنم، این است که هر دو این دیدگاه‌ها در نقاط
حیات‌شبانه به واسطه حضور جمعیت و وجود فعالیت، مولد امنیت‌عمومی است و نگرانیهای حول آن نخواهد بود و با برنامه ریزی صحیح در کوتاه‌مدت به تعادل خواهد رسید.
نظام نقلیه عمومی بخشی از زندگی پیاده است. منظور از زندگی پیاده، حرکتی آرام در شهر است که قابلیت ادراک محیط و اجتماع را برای انسان فراهم می‌کند.
در کمیسیون ماده 100 قانون شهرداری، موضوع جایی بحرانی می شود که تخلفات بزرگ هم شانس خرید تخلفات را به دست می‌آورند و حکم تخریب به این سادگی‌ها صادر نمی‌شود.
مدیران در برخورد با دره‌های تهران باید رفتار پروژه‌محور را کنار گذاشته و با رویکرد کل‌نگر، آنها را به عنوان رگ‌ها و زیرساخت‌های منظرین، به شهر برگردانند.
طرح‌های هادی روستایی که اجرای آنها در ایران از سال ۱۳۶۲ شروع شد، در واقع مهمترین ابزار مدیریت توسعه روستایی در ایران است.
نظرآنلاین کانال علمی، تحلیلی و انتقادی است که پژوهشکدۀ نظر در زمینۀ رویدادهای هنر، محیط، منظر، شهر، معماری، میراث و گردشگری راه اندازی کرده است.
شماره تماس: 66435985-021
تمامی حقوق این وب سایت برای پژوهشکده نظر محفوظ است.
