با تغییر در تعریف فضا و بهره گیری از رویکرد منظر در تفسیر پدیده ها، تفکیک ناپذیری عین و ذهن فضا قابل اثبات است.

منظر به عنوان پدیده ای عینی – ذهنی که نسبی و پویا بودن از ویژگی های مهم آن است، در تفسیر فضا عینیت و ذهنیت را توأمان و غیر قابل انفکاک می داند.

ایستگاه های تاکسی در شهر سرپناه هستند و نه عنصری از منظر شهر. موقعیت آنها در فضای شهری از نظر وسعت و شاخص بودن در دایره دید عابرین نقطه ای بسیار پر اهمیت هستند.

منظر باران اگر از نظر عملکردی بتواند به درستی کار کند میتواند ویژگیهای زیبایی شناسانه خاصی به شهر بیفزاید و چنین روزهایی را در خاطره جمعی شهروندان حک کند.

قرار گرفتن سیلوی اهواز در نقطه مرکزی شهر به عنوان نماد میراثی این پتانسیل را ایجاد می کند تا با رویکری منظرین فرصت زنده شدن و بازگشت به آغوش شهر را داشته باشد.

جهت دستیابی به منظری پایدار که شهروندان بتوانند از مناظر در دسترس بهره مند شوند، مستلزم بازنگری در مرزهایی است که صنایع برای خود منظر نیمه خصوصی ایجاد کرده اند.