برای عده‌ای، «خانۀ مادربزرگ» بوده‌است؛ خانه‌ای سراسر خاطره و کوچه‌هایی پر معنا! اکنون اما آن محله و کوچه‌هایش، در سایۀ فراموشی ما، زنگار گرفته و کهنه شده‌است. محله‌هایی که با وجود همۀ آن آدم‌ها و قصه‌هایشان، سنگینی وصله‌ای ناجور، با عنوان «بافت فرسوده» را به دوش می‌کشند. بافت فرسوده، اصطلاحی بی‌مسما برای توصیف محلات و مناطقی از شهر است که روزی دارای حیات شهری بوده‌اند اما اکنون به دلیل بی‌توجهی در گذر زمان، آسیب‌پذیر و کهنه شده‌اند. تجربه‌های گذشته نشان داده است که ساکنان این محلات، با این اصطلاح همدل نشده‌اند و رویکردهایی هم که منجر به طرح چنین عنوانی شده‌است، شکست خورده یا به سختی پیش‌رفته‌اند. در واقع، مشکل این رویکردها فقط مربوط به طرح این عنوان نیست؛ بلکه به فرآیند شناسایی و اقدام در برابر آن نیز مربوط می‌شود. تا سال ۱۳۹۶، شناسایی محدوده‌های بافت فرسوده، براساس معیارهای ناپایداری، نفوذناپذیری و ریزدانگی انجام می‌شد؛ تردیدی نیست که اتکای مطلق بر این معیارها، رویکردی سطحی و حتی خطرناک است؛ زیرا این معیارها مطلقاً کالبدی هستند و انبوه متغیرها و عوامل اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و … در آنها لحاظ نشده‌است. از سوی دیگر، در درستی همین معیارها نیاز توافقی وجود ندارد؛ زیرا خانه‌های کوچک یا کوچه‌های باریک، الزاماً نمی‌تواند به معنای