منظر شهری

سلیقه عمومی محصول یک چرخه تولید است که گویا بر معمار و مصرف کننده دیکته می شود و خود آنها نقش کم رنگی ایفا می کنند که حاصل آن سیمای شهری طبقاتی است.

متدولوژی مطالعات در طرح های جامع بندری در نیم قرن اخیر تغییر کرده و پارادایم پیشین به لحاظ علمی و تجربی تغییرات قابل توجهی در عرصه جهانی پیدا کرده است.

ابعاد چندگانه پل های اهواز توانسته منظر آنرا به عنوان منظری ماندگار در ذهن مردم ثبت کند و ادامه رویکرد عملکردی صرف، موجب کمرنگ شدن آن در خاطرات عامه خواهد شد.

به منظور تدوین مولفه‌ های محله معاصر به جای آنکه معیارها از محله سنتی یا محله قراردادی مدیریت شهری اخذ شود، باید داده ‌ها از ذهن ساکنین شهر معاصر برداشت شود.

معضلات غیررسمی فضای باز عمومی در شرایطی می تواند برای واحدهای مسکونی ایجاد نشوند که به کل و جزء از طریق طراحی منظر به طور متوازن توجه و پرداخته شود.

منظر مشارکتی علاوه بر آنکه رضایت مندی شهروندان را به همراه دارد، نمودی از بستر و فرهنگ ایشان است و بر ذهنیت مخاطبان بعدی آن منظر هم تاثیر می گذارد.

طراحی منظر شهری باید به گونه ای باشد که ارتباط مردم و کالبد شهر را تقویت کند و این مهم از طریق تاب آوری شهری در برابر پاندمی در پساکرونا قابل دستیابی خواهد بود.

بازیابی ارتباط شهروندان با شهر با دادن مسئولیت و وظایفی مربوط به شهر آغاز می شود و خانه (حریم خصوصی شهروندان)، بهترین محل برای شروع این امر است.

منظر شهری به معنای ایجاد یک تجربۀ مشترک از شهر است، بنابراین آهستگی رابطۀ نزدیک با ایجاد این تجربۀ مشترک داشته و می ‌توان گفت «منظر شهر ماحصل آهستگی است».