طبيعت دستاورد بهترين معمار يعنی خداوندگار است و برای معماران بهترين سرچشمۀ الهام بوده است. بشر در طول تاريخ از هنگامي که سرپناه، مسکن، محل زيست، محل کار و يا هر نوع فضايي را ساخته و مورد بهره‌برداري قرار داده، هميشه برای او عوامل طبيعی يک اصل مهم و اساسي بوده‌اند. وي طي دوران حيات خود در اين زيستگاه به منظور سازگارنمودن آن با خواست‌هاي خود به دخل‌و‌تصرف در آن پرداخته است. شاید بر همین اساس بسیاری از رویکردهای موجود در طراحی منظر را بتوان به شروع زندگی غارنشینی نسبت تا به امروز نسبت داد و گفت که معماري منظر از بدو تاريخ در اختلاط با ديگر فعاليت‌هاي زمين‌آرايي مطرح بوده است. بشر به صورت تجربي با واکنش در برابر نيروهاي غالب طبيعت در دوران مختلف سعي بر آن داشته که محيط زيست خود را با توجه به نيازهاي فيزيکي، فيزيولوژيکي، روانشناختي، اجتماعي، امنيتي و . . . تحت کنترل درآورد تا از ناملايمات احتمالي در امان بماند و در آسايش زندگي کند. در این راستا او از فرایندهای متفاوت و متنوع بهره برده است. این فرایندها گاه ماحصل تجربیات فردی و امروزه نتیجۀ مطالعات تئوریک و دانش‌های مرتبط است. منظرسازي شامل عناصر هنر و علم براي گسترش كاربردي، زيبايي‌شناسانه