امروزه مهم‌ترین تغییر نگاه در طرح‌های شهری مربوط به تغییر نگاه از « شهرسازی برای مردم» به «شهرسازی با مردم» است. به عبارت ساده‌تر بدون حضور مردم، طرح‌های شهری تحقق‌پذیر نخواهد شد. این نکته‌ای است که در تمامی دنیا دربارۀ آن اتفاق نظر وجود دارد. در تعاریف بین‌المللی در زمینۀ توسعۀ پایدار، انسان به عنوان محور توسعه در نظر گرفته شده است و بدون وجود انسان توسعۀ پایدار شهری معنایی ندارد. لذا با توجه به نقش انسان در طرح‌های مذکور بایستی نحوۀ درگیری مردم ذی‌نفع در تمامی موارد مد نظر قرار گرفته شود. با اینکه چندین دهه از بکارگیری طرح‌های شهری در کشور ما می‌گذرد،کماکان سناریوی مشخصی جهت درگیری مردم ذی‌نفع در طرح‌های شهری اتخاذ نشده است. هنوز جلسات طراحی با حضور متخصصین وکارفرمایان دولتی و عمومی برقرار می‌شود و در نهایت شاید نتیجه به اطلاع شهروندان رسیده شود. اینکه شهروندان در طرح‌ها دخیل نیستند، می‌تواند به عنوان بزرگترین نقطۀ ضعف تمامی طرح‌های تهیه‌شده باشد. نظام برنامه‌ریزی بالا به پایین در کشور ما گویا قصد این را ندارد که جای خود را به نظام پایین به بالا بدهد و این حق مهم از تمامی شهروندان صلب شده است. به عبارت دیگر شهروندان نه تنها دخالتی در طراحی نداشته بلکه کاملاً

بی ‏تردید پیاده راه‌رفتن یکی از حقوق طبیعی انسان است. پیاده جابه‌جا شدن چه به قصد رسیدن به مقصدی باشد و چه با نیت پرسه‌زنی، در هر دو حالت پر از فایده است.