قانونی که در تلاش بود فرصتی برای مناطق گردشگری به ارمغان آورد، تبدیل به تهدیدی شد که لطمات جبران ناپذیری به ذخایر تاریخی و اکولوژیک مناطق وارد نمود.

با گسترش مناطق شهری، تعادل هیدرولوژیکی و آبراهه های طبیعی بهم می ریزند و شکل طبیعی منطقه بهم خورده و این امر منجر به لطمه دیدن ساختارهای اکولوژیک می شود.

بیشترین آسیب در شهرها افراط و تفریط مدیریت شهری است. گاهی پشت سواره را می گیرد و پل می سازد و بزرگراه؛ زمان دیگری متروکه های بی هویت با توجیهی به نام پیاده راه!