روابط اجتماعی به دلیل زمان کوتاه سکونت در دوره اجاره نشینی روز به روز کمتر شده و مالکیت کوتاه مدت حس تعلق به مکان را در محلات امروزی کاهش داده است.

اجبار به شهرنشینی پیرامونی از نتایج اولیه تحولات درونی کشور بوده که تنزل مفهوم سکونت از «زندگی کردن» به «زنده ماندن» از نتایج اولیه این تحول است.

نیاز کودکان به استفاده از فضاهای باز برای بازی و تعاملات اجتماعی در مقایسه با محل توقف خودروها، در آپارتمانهای جدید از اولویت پایین تری برخوردار است.