یکی از تبعات انقلاب صنعتی و مدرنیسم، تفکیک شهر به لایه‌های عملکردی و زون‌های فعالیتی بود. از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین مکاتب در به وجود آمدن ساختار شهرهای نوین، گروه معماران مدرن در کنگرۀ بین‌المللی سیام (CIAM) است. افکار این گروه در ۱۰ کنگره و با چاپ آثاری چون «منشور آتن»، «پیشنهاد ارائه طرح جامع برای شهرها» و کتاب «شهر درخشان» لوکوربوزیه، سال‌ها الگوی شهرسازی نوین در دنیا قرار گرفته است. در نخستین بیانیۀ کنگرۀ سیام (۱۹۲۸)، اصول «شهرسازی کارکردی» تنظیم گردید. بر این اساس، شهرسازی، تنظیم مکان‌ها و محیط‌های متفاوتی با سه کارکرد «سکونت»، «کار» و «تجدید حیات» تعریف شد. کنگرۀ چهارم (۱۹۳۳)، در راستای تکمیل بیانیۀ کنگرۀ اول، با موضوع «شهر کارکردی» برگزار شد. ماحصل آن ارائۀ قطع‌نامۀ «منشور آتن» بود. برخی از اصول مطرح‌شده در منشور آتن که بنیان شهرسازی امروز، بر آن استوار است، عبارتند از: نکات کلیدی شهرسازی عبارتند از چهار کارکرد: سکونت، کار، تفریح و درآمد. طرح جامع شهری، شالودۀ‌ بخش‌های متعلق به چهار عملکرد کلیدی را تعیین خواهند کرد (منطقه‌بندی کارکردی). بازنگری در اصل رفت‌وآمد در شهر و حومۀ‌ آن. شهرسازی دانشی دو بعدی نیست بلکه سه بعد دارد: با بهره‌گیری از عنصر ارتفاع [شهرهای عمومی]، راهکارهایی برای ترافیک مدرن و با به‌کار گرفتن فضاهای

پیاده‌راه‌سازی به امری نمایشی در مدیریت شهری تبدیل شده است. فرهنگ، کالبدی در شهر نیست که بتوان مانند اثری تاریخی با شاخصی تک گزاره‌ای، بازآفرینی کرد.