تصویر گروهی از رزمندگان با یونیفرم­های سپاه و بسیج را نمایش می­‌دهد. تعداد رزمندگان حدود پانزده تا بیست نفر است و در جاده­ای خاکی پر از قلوه سنگ در ردیف‌های سه نفره و چند نفره به صف شده، در حال راه رفتن به سمت عکاس هستند. هیچ یک از ایشان به حضور عکاس توجهی ندارد. رزمنده­ای که در وسط کادر قرار گرفته، کمی از دیگران بلند قد تر است و چشم بیننده را به خود می­کشد. او انگشت شست دست چپش را به کمربند خود گیر داده و دست دیگرش را بر سینه گذاشته است. پیراهن یونیفرمش، یونیفرم سپاه و شلوارش شلوار خاکی نظامی است. او پوتین یا کفشی بر پا ندارد. گروهی از رزمندگان حاضر در تصویر که این رزمنده را همراهی می­کنند، نیز پاپوشی بر پا ندارند و همگی قسمت پایینی شلوار را گتر[1] کرده­اند. هر کدام یونیفرمی متفاوت بر تن دارند. رزمنده ای که در کنار اوست نیز دست راستش را بر سینه قرار داده و هم گام با رزمنده وسط کادر پای راستش از زمین جدا شده است. رزمنده سوم هم با همان گام، دو رزمنده دیگر را همراهی می­کند ولی دستهایش در کنار بدنش است. عضلات چهره­اش را در هم کشیده است. انگار درد می­کشد.

نظریه پردازان عرصه هنر و معماری غالباً سعی در دسته‌بندی، سبک‌شناسی، تفکیک و آنالیز آثار مورد بررسی دارند تا از این طریق شناخت صحیح تری از آنها ارائه دهند. در این راستا «نسبت»هایی به شاخه یا روشهایی از هنر، معماری و شهرسازی داده میشود که معمولا در قالب عبارتی ترکیبی به صورت «مضاف و مضاف الیه»  به کار گرفته می‌شوند. دادن نسبت به یک شاخه هنری و یا پدیده‌ای اجتماعی-فرهنگی همچون «معماری»  و یا «شهرسازی»  نیازمند تعریفی مشخص از آن «نسبت»  در جهت‌دهی به پدیده یا هنر مورد نظر است به نحوی که آن تعریفِ ارائه‌شده قابلیت تمییز و تشخیص آن پدیده یا هنر را به بیننده یا مخاطب ارائه دهد. عبارت «معماری اسلامی»  که ریشه در نوشتارهای محققین غربی دارد به نوعی از معماری گفته میشود که در «ممالک اسلامی»  و توسط «معماران مسلمان»  برای استفاده «مسلمانان»  ارائه شده است. شاید مهمترین دلیل برای شکل گیری این عبارت قابل تشخیص بودن آنها بوده است به نحوی که آثار شناخته شده معماری در محدوده کشورهای اسلامی در غالب موارد حتی برای غیر متخصصین به راحتی قابل تشخیص هستند. محققین معماری اسلامی به ویژه در کشورهای اسلامی به دنبال ارائه تعاریف علمی و مشخص برای این نوع معماری بوده اند و