هر شبکۀ اجتماعی نیازمند «هدفی مشترک» برای تشکیل است. برخی از این اهداف برآمده از احساسات فطری و درونی انسان‌ها برای پذیرش در یک «جمع» است که قدمتی تاریخی و اشاره‌ای مستقیم به آفرینش انسان به شکل «جمعی» دارد. انسان‌ها در طول تاریخ، زندگی فردی نداشته‌اند و همواره در تشکیل اجتماعات به پیروی از فطرت خود پیش‌قدم بوده‌اند. مهم‌ترین نیازهای درونی و فطری که موجب می‌شود افراد جذب هیئت‌های مذهبی شوند را می‌توان در نیاز به «پرستش» و «گروه‌گرایی» خلاصه کرد. بدیهی‌ترین شکل یک هیئت مذهبی برآمده از گروه دوستان، همسالان یا مجموعه‌ای از افراد نسبتاً بی‌ربط محلی است که در یک هدف با یکدیگر«اشتراک مبنایی» دارند و آن برپا داشتن «شعایر اسلامی» است. پس یک هیئت مذهبی دست‌کم به‌واسطۀ یک هدف هم که شده گروه‌های متنوع مردمی را بدون علقه‌ای بیرونی به یکدیگر گره می‌زند. «هیئت مذهبی» ذاتاً جذاب است و به سلامت روحی و اجتماعی افراد کمکی شایان توجه می‌رساند. حال تصور کنید در چنین اجتماع شبکه‌ای سایر نیازهای افراد جامعه نیز برآورده شود. قطعاً لذت و شیرینی چنین گردهم‌آیی مهمی چندین برابر می‌شود و هدف اصلی از گروه‌گرایی یعنی برآورده‌شدن نیازهای فردی در جمع نیز حاصل خواهد شد. ساده‌ترین شکل مشارکت اجتماعی مادی در هیئت مذهبی، در