آموزش یکی از مهمترین ارکان توسعه پایدار است. هر چند آموزش به معنای انتقال داده های اولیه بایستی به یادگیری و رسیدن به دانش ضمنی تبدیل شود، اما مقدمه ای است برای رسیدن به آن. انسانها دانایی های به دست آمده خود را برای آیندگان، مکتوب می کنند و مسیرها و مجاری انتقال آن را فراهم میسازند. سادهترین محصول این فرایند، شکل گیری مدارس و دانشگاه ها است. جایی که اساتید و معلم ها، با ابزارهای مختلف در اختیار علاقمندان به علم قرار می دهد. در راستای آسیبشناسی آموزش گردشگری ایران، نظرآنلاین مصاحبه ای با مهدی باصولی رئیس جهاددانشگاهی یزد، ترتیب داده است که در ادامه مشروح آن در دسترس است:
نظرآنلاین: با توجه به اینکه شما هم در بحث گردشگری و هم در حوزۀ عملی آموزشی فعال هستید، چه نقدهایی را به سیستم آموزش گردشگری ایران وارد میبینید و چه پیشنهادی دارید؟
باصولی- در محیط آکادمیک متأسفانه آموزشهایی که انجام میشود از بازار دور است. کلاً آموزشهای دانشگاهی با محیط کسبوکار خیلی متفاوت است. در موضوع گردشگری هم نتوانستیم آموزش را به کسبوکار متصل کنیم. دانشجویان، وقتی لیسانس میگیرند باید یک سری آموزشهای جانبی هم ببینند تا آمادۀ کار در محیط بیرون شوند. الان ضعف بزرگی که ما داریم، ضعف آموزش در افرادی است که درگیر در گردشگری هستند؛ منظور افرادی است که در هتلها و رستورانها مشغول هستند. برای افرادی مانند پیشخدمت رستوران یا مهماندار هتل آموزش نداریم. اگر هم باشد، خیلی ناقص است. این دوری محیط دانشگاهی از کسبوکار باعث شده که کسبوکارها خیلی محیط دانشگاه را قبول نداشته باشند. الان خیلی از افرادی که برای دورۀ کارشناسی ارشد گردشگری امتحان میدهند، رشتۀ لیسانس غیرگردشگری خواندهاند. درسهای آموزشی در دورۀ لیسانس هم بیشتر تاریخ و جغرافیاست. یعنی هنوز اینکه چطور باید دروس گردشگری را وارد محیط کسبوکار کرد را بلد نیستیم.
در دانشگاههای معتبر خارج، بچههای رشتۀ گردشگری از ترم یک در بازار کار میکنند؛ مثلاً پیشخدمت رستوران یا مهماندار هتل میشوند. محیط درسی آنها با هتل یا مکان خدمت رسانی ادغام شده است یا اساسا دانشگاه آنها مالک هتل است. این دانشجویان در حالی که درس می خوانند، کار می کنند. می آموزند و خدمت رسانی را در حین تحصیل به صورت عملی تمرین میکنند. این یعنی، در تعامل بین درس و کار، هم افزایی ایجاد می کنند. به نظر من این مهمترین معضل ماست.