برزین ضرغامی، مدیرعامل سازمان زیباسازی شهرداری تهران، به تازگی اعلام کرده است که مجموعه زیباسازی با راهبری شهردار تهران، پیروز حناچی، به دنبال ارتقا کیفیت بصری شهر تهران است؛ بر همین اساس قرار است تا پایان امسال سه بزرگراه امام علی (ع)، شهید صیاد شیرازی و نواب از لحاظ بصری و گرافیکی ساماندهی شوند. در خصوص زیبایی و ساماندهی بصری زیرگذرها که مورد تاکید شهردار تهران بوده است فراخوانی صادر شده تا هنرمندان آثار خود را ارسال کنند و اقدامات لازم در این زمینه هم صورت پذیرد.
در حالی که شهر تهران با مشکلات عمده زیرساختی دست و پنجه نرم می کند، بدهی های شهرداری سر به فلک می زند، جان نیمی از شهروندان با زلزله محتمل تهدید می شود، بحث آلودگی هوای شهر به جایی نرسیده است و … تعریف پروژه های رنگ آمیزی پایه های پل ها و ساماندهی گرافیکی زیرگذرها به عنوان اولویت شهرداری تهران چه ضرورتی می تواند داشته باشد؟ در گام اول، تعریف پروژه های شهری و اولویت بندی زمان انجام آن اقدامی کارشناسانه است که با تایید مدیریت شهری می بایست برنامه ریزی شود؛ در گام های بعدی اقدامات عملی برای احقاق هدف تعریف شده تنها با نظر متخصصین امر قابل اجرا خواهد بود.
این روند در شهرداری تهران با نادیده گرفتن کارشناس و نظر وی، راسا به دست مدیر شهری و با نظر مستقیم او اتفاق می افتد و به اقداماتی چون رنگ آمیزی پایه پل ها می انجامد. ساماندهی بصری شهر تهران فراتر از دستوری مدیریتی، مسئله ای کارشناسانه است که متخصص خود را می طلبد. سازمان زیباسازی که از گذشته در تعریف پروژه هایی برای ساماندهی بصری شهر به اقداماتی چون همسان سازی تابلوهای خیابان انقلاب دست زده که مورد نقد کارشناسان و نارضایتی مردم بوده است، مشخصا در بحث منظر شهری تهران کارنامه ضعیفی دارد؛ انتظار می رفت که شهردار جدید، پیروز حناچی، به عنوان متخصص تحصیلکرده و کارشناس مرمت معماری، ضرورت بهره گیری از نظرات کارشناسانه در موضوعات مرتبط با شهر را درک کند و با راهبری خود در سطح کلان سیستم تصمیم گیری از هدف گذاری تا اقدامات عملی را با نظر متخصص موضوع انجام دهد. ولی شهردار با تعریف پروژه هایی که تکرار گذشته است، این امید را از جامعه کارشناسان گرفته؛ رنگ کردن مجدد پل های سواره روی تهران که در دوره ای رنگ آمیزی شده بودند از آن نمونه است. از سویی توجیه اقدامات این چنینی با بیان تاثیرات مثبت و معنادار رنگ آمیزی شهر در روحیه شهروندان بدون ارائه هر نوع مطالعه، بررسی میدانی یا مشارکت عمومی قابل تامل است.
