معماران

ارتقای کیفیت آموزش معماری در نهایت تجربه زندگی در فضای باکیفیت را در اختیار تعداد بیشتری از افراد جامعه قرار خواهد داد.

نتیجه چنین امتزاجی از مهندسین مشاور و کارفرمایان سرمایه گذار، شکل گیری فضاها و آثاری هستند که بیش از پیش انسان را از خودش بیگانه می‌کند.

از مضرات مسابقات معماری، نبود مدیریت مدبرانه، هزینه برگزاری، ناکامی در نیل به نتیجه مناسب و ارائه طرح های غیر اقتصادی و غیر قابل اجرا است.

فرهنگ تخصصی معماری دچار تعارفات و حتی تعارضاتی در میان کلمات شده است که باعث شده ­اند، فاصله از اصل بیشتر شده و در ظاهر محدود گردد.

سرفصل آموزشی دوره کارآموزی به‌طور واقعی اعمال نمی‌شود. اگر بخواهیم هدف این سرفصل محقق شود لازم است با ترفندی دانشگاه‌ها و دفاتر به یکدیگر مرتبط شوند.

سردار‌افخمی درخصوص معماری بنای تئاتر شهر می گوید: «نکتۀ مهم در ساخت این بنا این بود که از همان ابتدا مخالف کاربرد شیشه و تراورتن بودم، به‌دلیل اینکه این مصالح مناسب آب‌وهوا و فضای ایران نیست. یادم می‌آید وقتی برای بار دوم از فرانسه به ایران آمدم و می‌خواستم این بنا را اجرا کنم، دیدم بسیاری از ساختمان‌های آن زمان تهران که معمارانی چون حیدرعلی غیایی، هوشنگ سیحون و عبدالعزیز فرمانفرمائیان ساخته بودند از تراورتن و شیشه و آهن بود. این مصالح به نظر من بسیار برای ایران نامناسب هستند. این است که به‌شخصه در پروژه‌هایم همیشه به دنبال آجر رفته‌ام». وی در پاسخ به سؤالی درخصوص ارتباطش با هوشنگ سیحون و نسبتی که رسانه‌ها به وی داده‌اند، می گوید: «اینکه می‌گویند من از سیحون و هرکس دیگری اقتباس کرده‌ام، حرف درستی نیست. آن زمان من دکترا داشتم. رفتم دانشگاه تهران و به عنوان استاد شروع به کار کردم. از اول هم میانۀ من و سیحون خیلی‌خوب نبود. دریافت نسل ما از معماری ایرانی واقع‌بینانه‌تر از دریافت سیحون و هم‌دوره‌ای‌هایش بود که با معماری ارتباطی حسی برقرار کرده بودند. من تعجب کردم که در اینترنت شاگرد سیحون معرفی شده‌ام! همان‌طور که گفتم من سیحون را وقتی به پاریس برگشتم شناختم...