پایگاه تحلیلی - خبری نظرآنلاین
رسانه راهبردی - انتقادی پژوهشکده نظر
به عنوان یک حکم کلی می‌گویم که اصالت در برنامه‌ریزی و طراحی نما با مالک است، مگر آنکه در نقاط خاصی از شهر باشد که به لحاظ عمومی و خاطره جمعی شرایط ویژه‌ای دارد. به گزارش نظرآنلاین، اعتراض به نمای یک ساختمان قدیمی در خیابان طالقانی که به رنگ صورتی درآمده بود، به سوژه بحث در فضای مجازی تبدیل شد. سیدامیر منصوری در گفت و گو با روزنامه شرق، در
سال گذشته یکی از شهرداری‌های اصفهان با در اختیار داشتن بودجه ۷۰ میلیارد تومانی هیچ اقدامی در حوزه نوسازی ناوگان اتوبوس رانی صورت نداد.
نمایندگان مجلس معتقد بودند مردمی که خودشان شهر و روستای محل زندگی خود را اداره کنند، مسئولیت مشکلات پیش‌آمده را با انگیزه بهتری پیگیری میکنند.
از بزرگ‌ترین مخاطرات طبیعی که پایتخت را تهدید میکند، وجود گسل‌های متعدد در تهران است که فعالیت هریک به تنهایی می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری داشته باشد.
استحصال انرژی و تولید برق از پسماندهای شهری و همچنین بازیافت مواد در کنار حفظ سلامت، بهداشت و زیبایی محیط اقدام مهمی در جلوگیری از اتلاف سرمایه خواهد بود.
مترو موثرترین بخش در حوزه حمل و نقل عمومی است و برای اینکه سرفاصله قطارها برای ورود به ایستگاه‌ها را کاهش یابد نیاز به واگن است.
خیابان سی تیر به چیزهای زیادی معروف است؛ فرهنگ، ادیان، تاریخ و موزه، از پیشترها با این خیابان عجین بوده، اما مدتی است که خوراکی هم به ته آن وصله خورده است.
به عنوان یک حکم کلی می‌گویم که اصالت در برنامه‌ریزی و طراحی نما با مالک است، مگر آنکه در نقاط خاصی از شهر باشد که به لحاظ عمومی و خاطره جمعی شرایط ویژه‌ای دارد. به گزارش نظرآنلاین، اعتراض به نمای یک ساختمان قدیمی در خیابان طالقانی که به رنگ صورتی درآمده بود، به سوژه بحث در فضای مجازی تبدیل شد. سیدامیر منصوری در گفت و گو با روزنامه شرق، در این رابطه گفت: مسئله نما، یک مسئله سهل و ممتنع است. در کشور ما دو نگاه اصلی درباره نما و کنترل نما وجود دارد. یک گروه کسانی هستند که معتقدند نما حق صاحب ملک است و اوست که با اصل تسلیط و تمسک به حدیث نبوی «الناس مسلطون علی اموالهم»، حق دارد درباره نمای ملکش تصمیم بگیرد. قاعده دیگری هم هست که عده زیادی هم به آن معتقدند و می‌گویند نما از نظر تأثیری که در بخش عمومی شهر دارد و به‌عنوان یکی از ویژگی‌های منظر شهری و ویژگی‌های عمومی شهر نقش‌آفرینی میکند، در حوزه حقوق عمومی است و متولی شهر، شهرداری یا وزارت مسکن موظف است درباره طراحی نما تصمیم بگیرد. او ادامه می‌دهد: چیزی که من می‌توانم اضافه کنم، این است که هر دو این دیدگاه‌ها در نقاط
نظرآنلاین مصاحبه‌ای با علیرضا عندلیب رئیس نهاد سابق برنامه‌ریزی توسعۀ شهری تهران ترتیب داده است: نظرآنلاین: نهاد طرح جامع تهران برای چه منظوری شکل گرفت؟ علیرضا عندلیب: در ابتدا لازم است، مقدمه‌ای را بگویم. اساساً شهر، یک کل واحد است که اجزای آن بر یکدیگر تأثیر متقابل دارند. همانطور که با مرور سابقۀ تاریخی طرح‌های توسعۀ شهری ملاحظه می‌کنیم، مشکل اساسی تهران را نمی‌توانیم در فقدان طرح جامع یا نقشۀ جامع برای شهر جستجو کرد، بلکه مشکل اساسی را باید در فقدان قوه و نیرویی مطالعه کنیم که در فرایند مطالعه شده مطابق با اقتضائات زمانی و مکانی به بازنگری و اصلاح بپردازد. به‌عبارت‌دیگر مشکل را نه در اجزای این کل بلکه در ترکیب اجزا با همدیگر باید جستجو کرد. اساساً باید توجه داشت که طرح و برنامه و نقشه، محصولات قابل تولید هستند؛ یا با نهاد یا بدون نهاد و توسط مشاور داخلی یا خارجی، دستگاه دولتی و بخش خصوصی. بنابراین هر سازمان یا فردی می‌تواند طرح یا برنامه یا محصولی را تولید بکند، اما برنامه‌ریزی توسعۀ شهر، نیازمند بینش دقیق و نظام ترکیب‌یافته و مطابق با شرایط ویژه‌ای است که توسعه در آن اتفاق می‌افتد. در حقیقت باید اذعان کرد که مشکل جدی کشورهای جهان سوم «Plan without
میدان در دوران پهلوی اول با الگوبرداری از غرب برای تسهیل‌بخشی به تردد، به عنوان نماد تجدد و عنصر مدرن وارد تهران شد. برای تزئین آن نیز به سنت شهرهای غربی از مجسمه‌هایی در میان آن استفاده شد که به عنوان اولین مجسمه‌های شهری در میدان مطرح می‌شود. «اقتدارگرایی» دوران پهلوی اول و دوم همچون بسیاری از نظام‌های ایدئولوگ منجر به ظهور دو گروه عمده از مجسمه‌ها شد؛ یکی پیکرۀ خاندان پهلوی و یکی مجسمۀ مشاهیر ادب و سیاست. در این دوران مجسمۀ میادین هر دو گروه، پیکره‌ای و واقع‌گراست و شباهت مجسمۀ پیکره به واقعیت یک اصل به شمار می‌رفت. از سال‌های ۱۳۲۰ نهضت نوینی در نقاشی و مجسمه‌سازی ایران به وجود آمد که با بهره‌گیری از راهکارهای هنر مدرن و استفاده از عناصر سنتی جامعۀ ایرانی، سعی در احیای هویت ملی و ارتباط جهانی در مجسمه‌سازی ایران داشتند. در زمان تغییر حکومت طبیعتاً مجسمه‌هایی که به طور مستقیم مربوط به سران حکومت قبلی بودند از میان برداشته شدند. به عبارت دیگر سرنگونی مجسمه به عنوان نماد واژگونی دولت محسوب شده است. اما در مورد مجسمه‌هایی که ارجاع مستقیم نداشته و در نقشۀ ذهنی شهروندان به دلیل تداوم در زمان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده، شاهد هستیم که با
تصویر گروهی از رزمندگان با یونیفرمهای سپاه و بسیج را نمایش می‌دهد. تعداد رزمندگان حدود پانزده تا بیست نفر است و در جادهای خاکی پر از قلوه سنگ در ردیف‌های سه نفره و چند نفره به صف شده، در حال راه رفتن به سمت عکاس هستند. هیچ یک از ایشان به حضور عکاس توجهی ندارد. رزمندهای که در وسط کادر قرار گرفته، کمی از دیگران بلند قد تر است و چشم بیننده را به خود میکشد. او انگشت شست دست چپش را به کمربند خود گیر داده و دست دیگرش را بر سینه گذاشته است. پیراهن یونیفرمش، یونیفرم سپاه و شلوارش شلوار خاکی نظامی است. او پوتین یا کفشی بر پا ندارد. گروهی از رزمندگان حاضر در تصویر که این رزمنده را همراهی میکنند، نیز پاپوشی بر پا ندارند و همگی قسمت پایینی شلوار را گتر[1] کردهاند. هر کدام یونیفرمی متفاوت بر تن دارند. رزمنده ای که در کنار اوست نیز دست راستش را بر سینه قرار داده و هم گام با رزمنده وسط کادر پای راستش از زمین جدا شده است. رزمنده سوم هم با همان گام، دو رزمنده دیگر را همراهی میکند ولی دستهایش در کنار بدنش است. عضلات چهرهاش را در هم کشیده است. انگار درد میکشد.
پروژه‌های شهری برنامه‌های عمرانی زمان‌مندی هستند که در جهت تأمین منافع عمومی شهروندان، با محور شهرداری و همکاری سایر نهادهای دخیل در مدیریت شهری انجام می‌گیرند. این پروژه‌ها در چهار گام بررسی می‌شوند. گام اول تعریف پروژه است که مواردی چون امکان‌سنجی و نیازسنجی باید در آن انجام شود؛ در برخی موارد پس از آنکه ایدۀ اولیۀ یک پروژه طرح می‌شود، مطالعاتی تحت عنوان امکان‌سنجی صورت می‌گیرد که شامل برآورد هزینه‌های اجرای طرح و بررسی مغایرت یا عدم مغایرت با طرح‌های جامع و تفصیلی است. اما جای خالی مطالعاتی تحت عنوان نیازسنجی به شدت در رویه‌های جاری در تهران محسوس است. در این قسمت است که مشخص می‌شود آیا اصلاٌ انجام این پروژه جزو اولویت‌های کنونی شهر تهران است یا خیر. مشکل اساسی‌ای که در این قسمت بیشتر دیده می‌شود این است که در شرایط کنونی فرایند تعریف پروژه‌ها بیش از آنکه برنامه-محور باشد، رئیس-محور است. گام دوم برنامه‌ریزی و طراحی است. در این مرحله در مواردی با برگزاری مسابقه و در مواردی، با تهیۀ فهرستی از مشاوران پیشنهادی، مشاوری برای انجام مطالعات انتخاب می‌شود. که در هر دو مورد فرد یا افرادی به عنوان داور یا ناظر عملی انتخاب می‌شوند. در این مرحله مشاهده شده که دایرۀ داوران و
زندگی پیاده در پایان دهۀ ۸۰ میلادی و با ظهور نظریه نوشهرسازی در مسائل شهری شروع به ظهور کرد. براساس این نظریه، مقیاس انسانی و زندگی او اساس کار شهرسازان قرار گرفت که متناسب با آن، (TOD (Transport Oriented Development یا توسعۀ حمل‌ونقل محور، به عنوان راهبرد نظریۀ نوشهرسازی در پاسخ به روابط حمل‌ونقل و پیاده ارائه شد. هدف نهایی TOD و اصلاحاتش، پس‌گرفتن خیابان از خودرو و تحویل آن به عابران پیاده و دوچرخه سوارهاست. به زبان آنچه که امروز مصطلح است، شهر را «انسان‌محور» میکند. براساس ۸ راهبرد، TOD روشی برای برنامه‌ریزی حمل و نقل با محوریت زندگی پیاده بیان شده: ۱.ایجاد شبکه حمل و نقل عمومی شامل مترو، تراموا و شبکه‌های اتوبوسرانی ۲. تراکم بالا در هسته‌های مرکزی ۳. اختلاط کاربری یا Mixed use ۴. نفوذپذیری و اتصال شبکه‌ها به هم ۵. یکپارچگی و اتصال فضایی ۶. تغییر کارکرد معابر و تبدیل به خیابان‌های کامل (حمل و نقل عمومی، پیاده، دوچرخه، سواره) ۷. توجه به مد پیاده به عنوان مد اصلی در نظام حمل و نقل ۸. توجه به مد دوچرخه اما آنچه در نقد راهبرد TOD مطرح است، این است که اصول 8 گانه برآمده از نگاه مهندسی و برنامه‌ریزی شهری، زمینه‌ساز بستری برای حضور
نظرآنلاین کانال علمی، تحلیلی و انتقادی است که پژوهشکدۀ نظر در زمینۀ رویدادهای هنر، محیط، منظر، شهر، معماری، میراث و گردشگری راه اندازی کرده است.
شماره تماس: 66435985-021
تمامی حقوق این وب سایت برای پژوهشکده نظر محفوظ است.
