به نظر می ‏رسد چین در صدد است تا سال ۲۰۳۰ گوی رقابت در صنعت گردشگری را از بسیاری از کشورهای مطرح در این حوزه همچون فرانسه و … برباید و یکی از برنامه‏ هایش در این زمینه، ایجاد برند “ترین” هاست.
این برند در موارد متعددی، آن بازاری از گردشگران را هدف گرفته که درصدد خلق تجارب منحصر به فردی هستند که هیجان آمیخته با ترس را همراه دارد (افزایش سطح آدرنالین در بدن)؛ مانند پل‏های مرتفع شیشه ‏ای که تعدادشان در این کشور رو به افزایش است.
ابتکار برپایی مغازه ‏ای در ارتفاع ۱۰۰ متری از سطح زمین که به صخره نوردان آب و خوراکی می ‏فروشد، در ارتفاعات شهرستان پینگ ‏جیانگ استان هونان یکی از این موارد است که گرچه در نگاه نخست بیننده را به تحسین فکر اقتصادی طراح آن وا می‏ دارد ولی با تدقیق بیشتر آن حس خوب کمرنگ می‏شود. حتی اگر این تنها دکه‏ ای باشد که برپا شده و به فرض محال که افراد دیگری اجازه ورود به این کسب و کار را نداشته باشند، گرچه به دلیل سودآوری نسبی و افزایش تقاضا دلیلی برای منع قانونی نخواهد بود، اما همین یک دکه هم آلودگی بصری در ارتفاعات بکر طبیعت ایجاد کرده که با تکرار آن، وضع اسفبارتر هم می‏ شود.
در ثانی از آنجا که صخره‏ نوردان تمایل دارند کوله‏ هایشان حتی الامکان سبک باشد چه بسا برخی خواسته یا ناخواسته بطری آب یا پلاستیک بسته‏ بندی خوراکی‏ها را در دل بکر طبیعت رها کنند که زیاد هم دور از انتظار نیست.

از آنجا که هنوز دنیا تجربه پاندمی کووید ۱۹ را کاملا از سر نگذرانده و امکان تکرار چنین شرایطی دور از انتظار نیست، ضروری است تا دیگر قبل از هر تصمیمی، ابعاد بیولوژیک آن هم واکاوی شود. برپایی دکه فروش خوراکی در شرایطی که امکانات بهداشتی نمی ‏تواند تمام و کمال رعایت شود، گرچه در گذشته هم پذیرفته شده نبود، از این پس حساسیت‏های بیشتری را به همراه دارد.
همچنین شرایط همزیستی با این ویروس در آغاز دهه دوم قرن بیست و یکم به بشریت هشدارگونه آموخت که اگر سرش را پایین بیندازد و بدون توجه به طبیعت بخواهد زیستنی لذت‏ بخش و آسوده برای خود محقق کند بازنده این نظام هستی است.
در کل اگر من جای این صخره نوردان بودم آب و آذوقه‏ ای که خود در کوله تدارک دیده بودم را با خرید از این دکه معاوضه نمی‏کردم و به نظرم برپایی این فضا جز آنکه بکری و دست نخوردگی طبیعت را مخدوش کرده و آلودگی‏های محیطی را افزایش می ‏دهد، جذابیتی به همراه ندارد.